Lieve allemaal,

De vorige keer schreef ik over het ophalen van de camera traps in Matopos. De dagen daarna ben ik bezig geweest met alle foto’s van de camera’s naar een laptop downloaden. Vervolgens moest ik alle foto’s bekijken en degene verwijderen waar geen dier of mens op te zien was. De camera’s zijn namelijk uitgerust met een bewegingssensor, dus er waren een hele hoop gave dieren te zien op de foto’s! Maar een tak die beweegt door de wind laat de camera soms ook een foto maken, dus die moest ik allemaal verwijderen. Met het feit dat het achttien camera’s waren en op elke camera gemiddeld zo’n 3000 foto’s stonden, was dit een lang en een beetje een saaie klus, Maar wel heel leuk om te zien wat ontzettend veel dieren er in het gebied leven waar ik een paar dagen daarvoor nog had rondgelopen.

Er is nog meer gebeurd met betrekking tot Matopos deze week: afgelopen zaterdag kregen we bericht dat er een hyena in één van de vallen zat die Chipangali in het gebied heeft! Het is de bedoeling dat de kooien open blijven met vlees erin om de hyena’s en luipaarden aan de kooi te laten wennen, zodat als ze een keer een dier willen vangen het makkelijker gaat omdat het dier de kooi kent en weet dat er eten in zit. Maar nu was de kooi waarschijnlijk per ongeluk dichtgegaan en zat er een hyena in. Dus ’s middags zijn we met z’n allen erheen gereden met allerlei gereedschappen en verdovingsmiddelen. Het bleek een volwassen mannelijke bruine hyena te zijn, dus werd besloten om hem na verdoving een “tracking” halsband om te doen om hem te kunnen volgen. Nadat Kevin hem had verdoofd, bleek het arme ding een stuk staaldraad om zijn nek te hebben dat waarschijnlijk een mislukte stropersval was. Het draad had in zijn vlees gesneden, maar gelukkig was het niet hel diep. De wond werd schoongemaakt en hij kreeg de halsband om. En net toen we klaar waren met foto’s maken, begon hij wakker te worden! Iedereen deinsde achteruit, maar hij was nog te suf om weg te komen. Zo snel en stil mogelijk alles ingepakt en vlak voor we weg wilden gaan, lukte het hem om de bosjes in te strompelen. Missie geslaagd!

Op vrijdagochtend kregen we een nieuwe bewoner in Chipangali: een toen dagen oud aapje! Hij was door de national parks bewakers (of hoe je die mensen ook moet noemen) in beslag genomen van mensen die het aapje langs de kant van de weg probeerden te verkopen. Wat er met de moeder gebeurd is, is niet bekend, maar het is vast geen mooi verhaal. Ik word er nog steeds zo boos om als ik hieraan terugdenk. Hoe kun je zo slecht zijn dat je uiteindelijk je geld probeert te verdienen met het verkopen van aapjes die veel te jong zijn om gescheiden te zijn van hun moeder! Dat zulk soort praktijken hier voorkomen, wist ik van te voren, maar toch is het verschrikkelijk om het van dichtbij mee te maken.

In ieder geval was het aapje nu in Chipangali en gingen we hem proberen een eerlijke kans te geven. Hij werd Allen genoemd, naar de man die hem in beslag had genomen en naar ons had gebracht. De eerste dag en nacht werd Allen door Nichole gevoed (verantwoordelijke voor alle primaten), daarna werd er een rooster gemaakt en wisselde hij ’s nachts tussen de verschillende kamers. In de nacht van zaterdag op zondag was Allen bij ons in de kamer. Gelukkig had ik de voeding van 06.00 uur, dus ik hoefde niet midden in de nacht eruit, was alleen een beetje vroeg opstaan die morgen. Allen begon steeds meer te eten en actiever te worden, maar in de nacht van zondag op maandag ging het mis… Hij was bij Nichole en om 22.00 uur at hij nog prima. Tijdens de voeding van 02.00 uur wilde hij echter niet eten, maar dat werd gedacht niet heel problematisch te zijn, hij kon gewoon moe zijn. Helaas bleek, toen Nichole om 06.00 uur opstond, dat hij was overleden… Het is onduidelijk waarom hij is overleden, het lag in ieder geval niet aan de verzorgen, maar het kan van alles zijn geweest. Hij was veel te jong om gescheiden te zijn van zijn moeder, waarschijnlijk is dat één van de redenen. Maar het kan ook zo iets simpels zijn geweest als een hartaanval of wat dan ook. Misschien dat we er nog achter kunnen komen wat er is gebeurd, maar het kan ook zijn dat we het nooit zullen weten. In ieder geval is het een ontzettend trieste gebeurtenis, iedereen is er ondersteboven van. Hij was zo vreselijk schattig met z’n gerimpelde gezichtje en grote bruine ogen. Net een harige mensen baby die uit proportie is wat betreft ledematen, want hij had al ontzettend lange armen en benen. Maar helaas heeft het dus niet zo mogen zijn en dat maakt de hele situatie van waarom hij in eerste instantie bij ons terecht is gekomen nog walgelijker.

Helaas moest ik jullie dus weer triest nieuws vertellen. Het is ongelooflijk hoe verdriet en vreugde elkaar zo snel opvolgen hier. Het ene moment ben je gezellig een feestje aan het bouwen (want dat hebben we deze week ook twee keer gedaan) en het volgende moment zit je met z’n allen bij elkaar met tranen in je ogen. Nu ik dit schrijf zie ik wel een overeenkomst tussen de verdrietige en vrolijke momenten: we beleven het samen. De leuke en de verdrietige momenten beleven we samen en brengen ons dichter bij elkaar. Het maakt niet uit dat we allemaal uit een ander deel van de wereld komen, we geven allemaal om elkaar en om de dieren. We feesten met elkaar en we huilen met elkaar en dat geeft een ongelooflijk gevoel van verbondenheid!

Sjonge jonge, wat een diepe gedachtes zeg… Nu nog even over iets anders hoor, voor het allemaal té zweverig wordt, haha! Zondagmiddag en maandag was ik weer lekker vrij en heb ik voor het eerst sinds ik hier ben, een paar keer liggen zonnen bij het zwembad. Was erg lekker, maar is toch niet helemaal waar ik helemaal voor naar Afrika ben gekomen, haha! Dus toen ik het zat was, weer lekker naar de dieren gegaan om hier en daar te knuffelen, te aaien en gevlooid te worden. Deze week gaan er een hoop nieuwe vrijwilligers (we zijn nu met elf in totaal) naar Matopos en Victoria Falls, dus het wordt een rustige maar drukke week voor de achterblijvers. Rustig omdat we maar met ons vijven overblijven, maar druk omdat we een hoop werk met minder mensen zullen moeten doen. Gaat vast wel lukken! Tot het volgende blog!

xxx

Terry