Lieve allemaal,

Daar zit ik dan, in het prachtige park Chipangali in Zimbabwe! Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met schrijven over wat er allemaal gebeurd is... Alles in chronologische volgorde vertellen is ook weer zo saai, maar het is wel handig als het een beetje te begrijpen is.

Terwijl ik dit schrijf zit ik met 4 anderen om het kleine (en best wel gore) zwembadje in het vrijwilligerskamp. Af en toe gniffelen we om de ‘Go-away-bird’. Hij heet zo omdat het geluidje dat hij maakt lijkt op go away, maar dan zoals een kleine, oude heks of kabouter het zou zeggen. Sorry, is lastig om typend uit te leggen, haha! Eén van de meiden hier, Meagan, heb ik in het vliegtuig van Londen naar Johannesburg ontmoet. Dat was zo toevallig: we zaten naast elkaar en ik zei tegen iemand anders dat ik naar ZImbabwe ga en toen zei zij dat ze daar ook heen ging. En toen we doorvroegen bleek dat we allebei naar Chipangali gingen! De volgende vlucht van Johannesburg naar Bulawayo in Zimbabwe bleken we weer in dezelfde rij te zitten. Dus daar heb ik het grootste deel van de reis mee opgetrokken en uiteindelijk gistermiddag rond 12.30 uur in Bulawayo aangekomen. Daar bleek dat mijn koffer helaas niet met mij mee was gekomen, dus na meerdere formulieren te hebben ingevuld en verklaringen te hebben afgelegd, werden we naar het park Chipangali gebracht.

Chipangali bestaat uit verschillende gedeeltes. In het vrijwilligerskamp staan zeven huisjes waarvan er een paar een eigen douche en toilet hebben. Verder is er een keuken waar we sommige maaltijden hebben, toiletten, douches en een soort clubhuisje of huiskamer.
Dan is er het huis gedeelte waar de eigenaren van het park, Kevin en Nicky Wilson, met hun kinderen wonen. De zoon is nu thuis, maar de dochter heb ik nog niet ontmoet, ik weet niet precies waar zij is. In het huis is ook de ‘baby-kamer’ waar een uiltje met een misvormd pootje (Oliver), een eekhoorntje (Alvin) en een nachtaap (Pooky) zitten. Verder lopen er in en om het huis vier honden.
Wat ook min of meer bij het huis hoort zijn het kantoor en de nursery. In de nursery worden de maaltijden voor de dieren gemaakt. Daar zitten ook weer een hoop kleine dieren die allemaal om een andere reden speciale aandacht nodig hebben, onder andere Dina de kleine Duiker en de baby uil Max.
En dan is er natuurlijk het hele park gebied. Er zijn verschillende afdelingen: carnivoren, primaten, vogels, ‘antilope alley’ en nog wat andere gedeeltes waar ik nog niet ben geweest. Gister bij aankomst werden we eerst in ons huisje gelaten om de spullen vast een beetje uit te pakken. Daarna kregen we een kleine rondleiding zodat we ongeveer wisten waar alles was, maar ik verdwaal geheid als ik nu zou gaan rondlopen. Maar toen heb ik dus nog niet alle gedeeltes van het park gezien, dat gebeurt morgen.

Omdat ik gister bij de landing in Johannesburg best wel luchtziek was geworden, was gister nog niet echt een goede dag voor mij. Ik heb lekker rustig aan gedaan en na het avondeten (wat ook nog in een apart gebouw is), kijken bij de laatste voedingsronde en even bij het kampvuur te hebben gezeten, ben ik lekker naar bed gegaan. Paar keer wakker geworden ’s nachts, maar eigenlijk slaapt het bed best goed.

Behalve de go-away-bird hoor ik allerlei vogelgeluiden die ik nog nooit eerder heb gehoord. Ook is zo af en toe in de verte heb gebrul of eigenlijk meer heel zwaar gehijg van de leeuwen te horen. De pauwen die her en der in het park zitten laten ook zo nu en dan hun schreeuw horen. Het verbaasde me wel hoe vroeg het hier donker is: rond 19.00 uur is het stikdonker! Maar ja, het is toch nog winter. Of eigenlijk is het vandaag de eerste dag van de lente, maar daar merk je nog niks van. In de schaduw of in de wind kan het behoorlijk fris zijn, terwijl je in de zon snel wegbrandt. Door de hitte en de wind zijn er helaas veel bosbranden in het gebied en daar zie je de gevolgen van als we in de auto rijden: zo nu en dan opeens een zwart geblakerd stuk land. Wat me gisteravond ook opviel was dat de maan ‘verkeerd om’ staat! Alleen de onderste helft is te zien en als ik nu naar boven kijk zie ik alleen de bovenste helft. Ik zit dus echt aan de andere kant van de wereld, haha!

Wat kan ik nog meer vertellen… Ik heb nu geleende kleding aan totdat mijn koffer terecht is, dus daar is een goede oplossing voor gelukkig. Ook kon ik wat toiletspullen lenen. Vandaag zijn twee vrijwilligers vertrokken en ik ben meegegaan naar het vliegveld om te kijken of mijn koffer er al was, maar dat was helaas niet zo. Dus nog een dagje in geleende kleding en morgen (als er nog een persoon weggaat) nog een keer vragen. Zoals gezegd zitten hier dus nog vier andere vrijwilligers waarvan er dus één morgen weggaat. Dat is iets minder dan gemiddeld, maar wel erg leuk, want dan heb ik (na mijn rondleiding en uitgebreide uitleg morgen) meer te doen.

Ik weet niet zo goed wat ik nog meer kan vertellen. Het is gewoon zo ontzettend gaaf om hier te zijn! Vanmorgen toen ik het huisje uitkwam en alle beesten in de verte hoorde, leek het gewoon alsof ik nog droomde… Ik ging na het ontbijt een rondje lopen en toen heb ik al verschillende luipaarden en een jakhals geaaid, laat staan welke beesten ik allemaal van dichtbij heb gezien: leeuwen, servals, allerlei vogels die ik nog nooit heb gezien, bavianen, andere apen, hyena’s, schildpadden, slangen, egels, een wild zwijn, verschillende gehoefde dieren waarvan ik de naam (nog) niet weet enzovoorts enzovoorts enzovoorts! Het zijn er echt teveel om op te noemen en van een hoop weet ik de naam ook niet. Maar ik ga overal foto’s van maken en proberen hun namen te leren!

Ik denk dat dit wel genoeg is voor mijn eerste blog en ik krijg ook weer heel veel zin om even bij de carnivoren te gaan kijken. Dus jullie horen van me bij mijn volgende blog!

xxx

Terry