Lieve allemaal,

Wat ontzettend leuk om al jullie reacties te lezen, dank jullie wel! Overdag is er zoveel te doen en te beleven dat ik geen tijd heb om aan thuis te denken. En als ik al aan thuis denk, herinnert de brul van één van de leeuwen me er wel aan hoe onwijs gaaf het hier is! Maar ’s avonds als ik in bed lig kan het wel behoorlijk eenzaam voelen, dus dan is het erg fijn om te weten dat een hoop mensen met me ‘mee reizen’.

Ik begin al aardig te wennen hier op Chipangali. Een aantal leden van de staff ken ik bij naam, ik begin behoorlijk de weg te kennen en ik ken een hoop dierennamen. Om in te gaan op de suggestie van Jan, zal ik iets meer vertellen over de visie van Chipangali. Chipangali is geen dierentuin of kinderboerderij, het is een tehuis waar gewonde of verweesde dieren worden binnengebracht en verzorgd. Het doel is om zoveel mogelijk van deze dieren weer uit te zetten in de natuur, maar soms kan dat niet door verwondingen of omdat ze door mensen moesten worden grootgebracht. In dat geval wordt er een zo goed mogelijk verblijf voor de dieren gebouwd en kunnen mensen ze bekijken met als doel om er iets van te leren. Soms gaan mensen van Chipangali ook met bepaalde dieren naar scholen en dergelijke toe om er voorlichting over te geven. Het grootste probleem waar we mee te maken hebben is geld, geld en nog eens geld… Door de hyper inflatie die tot een paar jaar geleden een aantal jaar heeft geduurd, is alles veel duurder geworden. Dat zorgt ervoor dat het lastig is om aan bepaalde spullen te komen om bijvoorbeeld hokken van te bouwen of te onderhouden. Ook is een ontzettende droogte geweest in de afgelopen winter, waardoor het land er behoorlijk verdord uitziet en groentes moeilijk groeien. Maar qua geld gaat het steeds beter op Chipangali en het is nu lente geworden, dus hopelijk kunnen alle plannen uitgevoerd worden die nu nog op tafel liggen en zal er binnenkort eens een keer een regenbui vallen (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen).

Dinsdag hebben Meagan en ik gelijk na het ontbijt onze uitgebreide tour door Chipangali gehad. Talana begon de tour. Zij is degene die gaat over het welzijn van de vrijwilligers, van haar heb ik ook allerlei kleding en toiletspullen geleend. Ze vertelde over het ontstaan van Chipangali en over de betrokkenheid van Lady Diana. In haar naam (en geld) hebben ze het Diana Centre opgericht. Hier kan iedereen gratis naar binnen en daar zitten wat dieren die je in de kinderboerderij zou vinden: schapen, geiten, varkens, ezels, konijnen enzovoorts. Ook is er een picknick plaats en de ‘touch and smell garden’. Hier kunnen blinden hun zintuigen prikkelen door allerlei lekker geurende en harige planten te ruiken en aan te raken. Halverwege nam Nicky (de eigenaresse) het over en ze vertelde over de hele soapserie die zich afspeelt tussen de leeuwen. Die is de zoon van die en ze proberen hem te koppelen aan haar, maar zij is veel liever bij hem, zij is de dochter van die, die had weer andere dochters maar die gingen ergens anders heen en zo ging het nog een tijdje door. En hetzelfde verhaal speelde zich af bij de luipaarden. Hierna nam Nichole het over, zij gaat voornamelijk over het coördineren van de vrijwilligers bij het verzorgen van de beesten. Nichole vertelde over de primaten en de roofvogels, want dat zijn allemaal stuk voor stuk haar kindjes. Aan het eind van de tour, konden Meagan en ik op onszelf nog een paar rondjes lopen, maar helaas was ik de helft van de namen alweer vergeten.

Na de lunch ging ik met een andere vrijwilligster, Lauren, mee met één van de staff leden om oude groentes en fruit op te halen van de supermarkt in Bulawayo. Die krijgt Chipangali gratis, maar dan moeten we het wel zelf op komen halen en in een klein pickup truckje doen. Dit was best wel goor want het moest allemaal uit een heel groot krat gehaald worden en de groentes en fruit waren al vrij oud, dus je kan je iets voorstellen bij de geur die er vanaf kwam. Maar goed, het is nog altijd beter dan half rottend vlees, dus we werkten hard door. In het truckje waren eigenlijk maar twee voorstoelen, maar we zaten er gezellig met ons drieën in. Het kan allemaal in Zimbabwe!

Ik wilde deze blog eigenlijk op woensdag posten, maar helaas bleek de gratis wifi maar voor de eerste drie dagen te gelden, dus ik kon mijn blog niet meer uploaden. In ieder geval ben ik woensdag voornamelijk bezig geweest met het schoonmaken en aanvegen van de eerder genoemde nursery. Een aantal keer per dag moeten de ‘baby’s’ gevoerd worden, dus daar kon ik nu ook zelfstandig bij helpen. Helaas is één van deze baby’s, namelijk het lammetje Miley, in de nacht van dinsdag op woensdag overleden… Ze hebben autopsie verricht op het lammetje en het bleek (als ik het goed begreep) dat ze een groot gezwel in haar ingewanden had. Hier hebben we dus helaas niets aan kunnen doen, dus dat was wel even slikken. Maar met de rest van de baby’s gaat het gelukkig heel goed, ik voel me steeds meer op mijn gemak bij de uiltjes Oliver (met het misvormde pootje) en Max (een echt babytje), waar ik in het begin een beetje huiverig voor was door hun grote snavel. Maar ze doen echt helemaal niks, ze voelen alleen aan je hand als je ze aait of voert.

Ook heb ik ’s middags geholpen met een paar nieuwe verblijven schilderen. Dit was al een keer gedaan, maar een hoop randen waren overgeslagen dus dat heb ik afgemaakt. Hierna ben ik gaan helpen in de aviary met hokken uitmesten en de grond aanharken. In de aviary zitten een heleboel eenden (van die grote zwart-witte met rood op hun snavel die we in Nederland ook af en toe zien), een heleboel cavia’s, een paar guinea fowels (geen idee hoe je dit spelt) en een roze flamingo. En nog goed nieuws: mijn koffer was woensdag aangekomen in Bulawayo! Het plan was om ze vanochtend op te gaan halen, maar dat is iets anders gelopen dan verwacht.

Vanochtend begonnen we na het ontbijt weer met de baby’s voeren, maar we kwamen alle leiding tegen en toen kregen we te horen dat het niet goed gaat met één van de buffelo jongen. Zij zitten op een groot stuk land aan de andere kant buiten Bulawayo, omdat het stuk land hier in Chipangali nog opgeknapt moet worden voor ze. Maar in ieder geval moesten we dus zo snel mogelijk de baby’s voeren en meegaan met Nichole om te kijken wat er aan de hand was. Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal daar aangekomen is de jonge buffelo geïnjecteerd met antibiotica en pijnstillers. Ze was waarschijnlijk gepest door de andere buffelo’s. Hopen dat het nu beter gaat.

Toen we klaar waren bij de buffelo, zijn we dan toch nog naar het vliegveld gegaan en hebben we mijn koffer opgehaald! Eindelijk weer mijn eigen kleren, toiletspullen, schoenen en allerlei andere dingen. Eenmaal weer op Chipangali zijn we verder gegaan met het schoonmaken van de aviary, heb ik nieuwe wifi gekocht en mijn spullen uitgepakt. Nu is het avond hebben we net weer heerlijk gegeten. Dat doen we nu in de huiskamer van het huis van Kevin en Nicky in plaats van buiten omdat het zo koud is ’s avonds. En rond 21.00 uur gaat iedereen meestal alweer naar bed, omdat het overdag heel erg uitputtend is. Ik merk ook echt dat we vele malen hoger zitten dan in Nederland, want ik ben ontzettend snel buiten adem. Nou heb ik niet de beste conditie, maar ik zou minder snel buiten adem moeten zijn dan ik nu ben. Dus als ik over twee maanden terug ben in Nederland heb ik een super conditie, haha!

Nou, dit was het denk ik wel weer voor deze keer. Ik zie jullie reacties weer graag tegemoet!

xxx

Terry