Lieve allemaal,

Sjongejonge, wat is het hier heet! Ik weet het, het is Afrika, maar sinds ik hier ben is het nog niet zo warm geweest. Twee keer per dag insmeren met zonnebrand en een hoop drinken. Helaas is het ’s nachts ook warmer dus ik slaap minder goed dan eerst. Waarschijnlijk een kwestie van wennen dus hopelijk gaat het binnenkort beter. Ik lig echter elke nacht ongeveer tien uur in bed, dus ik zal vast wel uitrusten, ook als ik niet slaap. Afgelopen nacht was er echter nog iets anders dat me wakker hield: het nieuwe baby uiltje! Hij of zij is door iemand binnengebracht en is pas iets van twee of drie weken oud. Daarom moet hij (ik noem hem voor het gemak maar even een hij) de hele dag en nacht door gevoerd worden. We doen dit omstebeurt en afgelopen nacht was ik aan de beurt. Dus wakker blijven tot 22.00 uur (is een hele opgave als je inmiddels gewend bent uiterlijk om 21.00 uur in bed te liggen), wekker op 02.00 uur en dan om 07.00 uur er weer uit… Maar één blik van dat schattige baby uilen koppie en dat maakt het allemaal weer goed!

Dinsdagochtend kregen de nieuwe vrijwilligers hun uitgebreide tour door Chipangali en waren de “oude” vrijwilligers bezig met inpakken: Lauren omdat ze op woensdag weg zou gaan en Meagan omdat ze die middag naar de Victoria Falls zou gaan. Daarom was ik de enige werkende vrijwilliger die ochtend en werd ik aan het werk gezet bij de antilopen. Hier heb ik geholpen met alle waterbakken schoonmaken en vullen, de planten water geven en wortels en spruiten klein snijden. Na de lunchpauze gingen we met z’n allen weer sprinkhanen vangen en één van de nieuwe vrijwilligers (Chelsea) en ik bleken een goed team te zijn: twintig sprinkhanen gevangen in een half uur tijd! Was dus een groter succes dan de vorige keer. Die middag kwam ook het nieuwe baby uiltje binnen en hebben we voor grotere baby uil Max een mooie buitenkooi ingericht waar hij overdag in kan. Sinds hij daar ’s ochtends en ‘s middags naartoe verhuisd wordt, hebben we hem opgepakt. Maar dat vindt hij helemaal niet leuk! Daarom vroeg ik gisteravond aan Nichole of ik mocht proberen om hem op mijn arm te laten stappen en hem zo naar buiten te brengen en dat vond ze een goed idee. Dus vanochtend gaf ze me een dikke (valkeniers) handschoen en ging ik het proberen. Max deed het fantastisch! Ik voelde me zo cool met zo’n toch al best wel grote uil op mijn arm, haha!

Woensdag begon goed met nog aan het begin van de ochtend weer bij Nkulu naar binnen gaan. Het was al iets minder eng dan de vorige keer en ook leek Nkulu al wat meer aan me gewend. Gelijk daarna gingen we met Nichole mee naar een basisschool in de buurt om gebruikte kartonnen dozen, blikken, flessen en ander bruikbaar knutselmateriaal langs te brengen. Hele aparte gewaarwording om eens te zien hoe het er hier op een gemiddelde basisschool aan toe gaat. Na de basisschool zijn we weer naar de buffels gegaan. Onderweg moesten we voer voor de buffels kopen, boodschappen voor de verzorgers daar doen en tanken. Klinkt allemaal als niet zoveel tijd kostend, ware het niet dat we bij één van de vele politiecontroles een bon kregen voor het missen van een derde kentekenplaat. Het is verplicht in Zimbabwe om een sticker van je kentekenplaat op je voorruit geplakt te hebben. De voorruit van de auto was echter een tijdje geleden kapot gegaan en is vervangen. Het stuk glas waar de oude sticker op zit ligt op het dashboard, maar dat vond de politie agent niet genoeg en hij begon een boete uit te schrijven op z’n dooie gemak. Halverwege ging hij nog even naar een andere auto toe, dus al met al hebben we ongeveer een halfuur stil gestaan om een boete te ontvangen! Belachelijk! Maar goed, uiteindelijk toch bij de buffels aangekomen en onderweg weer zebra’s, apen en wildebeesten gezien, dus dat was erg gaaf!

Woensdagmiddag is Lauren zoals gezegd vertrokken naar huis dus, met Meagan nog tot vrijdag bij de Victoria Falls, ben ik de oudste vrijwilliger hier en heb ik een vierpersoonshuisje voor mij alleen, moehahaha!! Helaas was er die middag ook iets minder leuks geconstateerd: een hele besmettelijke konijnziekte. Dus werden alle konijnen nagekeken op tekenen van deze ziekte waarvan ik de naam niet weet. Twee konijnen bleken de ziekte te hebben, van één ervan hebben we het oog schoongemaakt en die zit nu in quarantaine. De ander was zielig genoeg al blind aan beide ogen en ook zijn neus begon al geïnfecteerd te raken. Helaas werd besloten om dit konijntje af te maken nadat we toch onze uiterste best hadden gedaan om het te helpen. Hier had ik het erg moeilijk mee, omdat ik hem tijdens het schoonmaken van zijn ogen de hele tijd heb vastgehouden en probeerde te kalmeren… Toen het klaar was moest ik heel goed douchen met desinfecterende zeep en mijn kleren wassen om niet het risico te lopen dat ik andere konijnen besmette en om de andere baby’s niet ziek te maken.

’s Avonds tijdens het eten hebben we besproken dat ik aanstaande maandag naar Matopos ga met de drie andere vrijwilligers en rond de 26^ste van september naar de Victoria Falls. Vanmorgen hebben we de zwaarste klus tot nu toe moeten doen: Lantana opruimen. Lantana is een onkruid dat allemaal doornen en stekende haartjes heeft. Dit willen ze dus het liefst allemaal weghebben, dus is een tijdje geleden een groot deel uit de grond getrokken. Dat was nu zo droog geworden dat het allemaal verbrand moest worden om een barrière te maken tussen het gamepark (grote lap grond van CHipangali waar wilde dieren loslopen) en de orphanage. Toen het vuur eenmaal brandde, begonnen we met het verslepen van de stapels Lantana die er lagen. Ik heb zoveel krassen en wondjes opgelopen door dit spul, dat is ongelooflijk! Daarnaast is het vandaag al de warmste dag tot nu toe (het kan makkelijk in de zon en uit de wind oplopen tot 40°C), maar in combinatie met het enorme vuur was het bijna ondraaglijk. Dus we moesten veel pauzes en nemen en veel water drinken en tot de lunch hebben we dit gedaan. Na goed te hebben gedoucht en alle irriterende Lantana stekeltjes eraf te hebben gewassen, heb ik weer bij Myrra gezeten en dit blog afgetypt.

Vanaf nu zou ik graag wat minder vaak een blog willen posten, omdat het best wel wat tijd kost en ik begin er soms een beetje tegenop te zien. Dat wil ik natuurlijk voorkomen! Dus er zal wat meer tijd tussen de blogs gaan zitten, maar ik schrijf alles wat ik doe puntsgewijs op in een boekje zodat ik niks vergeet om aan jullie te schrijven. Tot het volgende blog!

xxx

Terry

P.S.: Sommige mensen hadden nog gevraagd om het adres van Chipangali:

Chipangali Wildlife Orphanage
P.O. Box 1057
Bulawayo, Zimbabwe