Kamperen en de laatste dagen in Zimbabwe

Lieve allemaal,

Mijn avontuur in Zimbabwe zit er helaas alweer bijna op! Terwijl ik dit zit te schrijven in de kamp keuken (woensdag 29 oktober, 9.15 lokale tijd) is het heel stil om me heen, iedereen is gewoon aan het werk. Maar de dag voor je vertrekt heb je vrij om je koffer in te pakken en nog lekker door Chipangali te dwalen om foto’s te maken en de laatste tijd met de dieren door te brengen. Dus ik ben net bezig geweest met mijn spullen uitzoeken om mijn koffer in te pakken. Ik laat een aantal dingen achter die ze hier goed kunnen gebruiken zoals toiletspullen voor het geval de bagage van nieuwe vrijwilligers niet aankomt.

De laatste week hier was fantastisch! Mijn vorige blog sloot ik af met dat we waarschijnlijk gingen kamperen in Matopos. Dat hebben we gedaan en het was geweldig! Woensdagochtend vertrokken we rond 9.30 uur met een wagen vol geladen met mensen, kampeerspullen, eten, drinken en alles wat we nodig hebben om onderzoek te doen in Matopos. Eenmaal daar aangekomen hebben we twee tenten opgezet (we waren met zeven mensen in totaal, zes vrijwilligers en Nicole). Daarna zijn we op pad gegaan om camera’s te plaatsen en de vallen die her en der staan van vlees te voorzien en op scherp te zetten. Het was geweldig om de hele dag rond te touren en een hoop wilde dieren te spotten. ’s Avonds hadden we een braai (barbecue) met boerewors, salade en brood. ’s Nachts heb ik helaas heel slecht geslapen omdat het ontzettend begon te waaien en de tent behoorlijk stond te klapperen.

Om 5.00 uur ging de wekker alweer en stonden we samen met de zon op om na een vlot ontbijtje weer op pad te gaan. Van de camera’s die we de vorige dag hadden geplaatst, wisselden we de geheugenkaarten om, zodat we eenmaal weer thuis konden bekijken wat er in één nacht zoal voorbij komt lopen. Rond het middaguur kregen we het nieuws dat er een enorme bosbrand was uitgebroken vlakbij de boerderij waar we verbleven! Toen we eenmaal wisten wat de omvang was en welke kant de brand op aan het gaan was, zijn we een paar uur bezig geweest met helpen de brand te doven door er met takken met bladeren op te meppen. Erg effectief als er geen water beschikbaar is, maar het was wel verschrikkelijk heet en zwaar werk. Maar uiteindelijk begonnen we de brand onder controle te krijgen, uiteraard met een hoop hulp van de lokale bevolking. Toen was het wel tijd om even af te koelen, dus gingen we zwemmen. Aan het eind van de dag hebben we nog wat meer camera’s geplaatst en ook hebben we die dag de zonsondergang zitten bewonderen op één van de rotspartijen die her en der verspreid liggen. ’s Avonds weer een heerlijk braai, dit keer met kip.

De volgende ochtend weer tegelijkertijd met de zon opgestaan en helaas was dit alweer de laatste dag van onze kampeertrip. Net toen we erop uit waren gegaan om nog wat meer camera’s en vallen te controleren, zagen we een roofvogel langs de kant van de weg zitten die er wat verdwaasd uit zag. Toen we uitstapten bleek die niet echt moeite te doen om weg te komen en dan weet je dat er iets mis is. We hebben hem gevangen en hij bleek heel mager te zijn, dus we brachten hem terug naar onze kampeerplaats en gaven hem wat te eten. We besloten om hem later die dag mee te nemen naar Chipangali om hem aan te laten sterken zodat we hem bij het volgende uitstapje naar Matopos weer vrij konden laten. Die dag, toen het het heetst werd, hebben we nog in de dam gezwommen om af te koelen en hebben we de spullen ingepakt. Uiteindelijk rond 17.30 vertrokken naar Chipangali waar we gauw wat hebben gegeten om vroeg naar bed te gaan. Want hoe ongelooflijk fantastisch het ook was, iedereen was bekaf!

De volgende dag (zaterdag) ging iedereen weer gewoon aan het werk. Die middag echter sloeg het weer helemaal om en heb ik de eerste echte Afrikaanse stortbui meegemaakt. Het was adembenemend! Donder, bliksem, windstoten en hozende regen! Hierna was alles heerlijk opgefrist en bleef het die dag en de volgende dag behoorlijk koud. Zaterdagavond hadden we nog een gezellig afscheidsfeestje voor Anne (Nederlandse vrijwilligster) die zondag weg zou gaan, vijf Zweedse vrijwilligers die maandag zouden vertrekken en ook vast een beetje voor mij, omdat het mijn laatste weekend was. De volgende ochtend (uiteraard een beetje brak) geholpen bij de carnivoren om een nieuw dak te plaatsen op één van de leeuwenverblijven. De leeuw die daarin leeft, Simba met zijn leeuwin, is namelijk al erg oud en bleek wel wat meer beschutting te kunnen gebruiken met de stortbui van de vorige dag. Na de lunch was iedereen vrij en ook maandag was een lekkere vrije dag.

Gisteren, dinsdag, was mijn laatste werkdag en ik kreeg een leuke klus om te doen. We moesten drie nieuwe kooien inrichten: voor Casper en Max (spotted eagle owls), voor de vogel die we in Matopos vonden en de derde voor een net binnen gebrachte jonge gashawk die uit zijn nest bleek te zijn gevallen. Erg leuk om te doen op mijn laatste werkdag!

Het kan zijn dat dit blog wat later online komt te staan dan dat ik het nu zit te schrijven, want gisteravond rond 22.00 uur is de stroom in het hele gebied uitgevallen en is nog niet weer terug gekomen. Dat betekent dat de Wi-fi het ook niet doet en ik mijn blog dus niet online kan zetten. Hopelijk kan ik het nog plaatsen vóór ik vertrek morgen en anders plaats ik dit blog pas als ik weer in Nederland ben. Ik ga genieten van mijn laatste dag hier om vervolgens morgen zo’n twintig uur naar huis te reizen!

Zie jullie in Nederland!

xxx

Terry

P.S.: Uiteindelijk deed de stroom het weer rond het middaguur, maar nu in de avond had ik pas de gelegenheid om dit blog te plaatsen.

De "slab" en even de leeuw uitlaten

Lieve allemaal,

Eindelijk weer een keer een blog zonder verdrietige verhalen! We hebben vorige week wel een ontzettend gore klus moeten doen, namelijk de “slab” opruimen. De slab is de plek waar de binnengekomen dode dieren in stukken worden gehakt om aan de carnivoren te voeren. Het vlees (voornamelijk kip, koe, paard en ezel) wordt in een grote inloopvriezer bewaard. Helaas was de vriezer een paar dagen geleden kapot gegaan. Nu was hij weer gemaakt, maar al het vlees moest wel uitgezocht worden op rotting. En dat was onze taak… Ik heb de hele dag op slippers rondgelopen zodat ik die aan het eind van de dag schoon kon maken en aan het eind zat ik van top tot teen onder het bloed en andere lichaamssappen.

Eerst heb ik een opslaghok schoongemaakt waar al een paar dagen rottende kippen in lagen. Ze waren helemaal slijmerig en vol met maden, zoveel dat je soms niet eens meer kon zien dat het ooit een kip was geweest. Toen het hok leeg was moesten we het schoonspuiten met de hogedrukreiniger, dus de maden vlogen in het rond. Vervolgens gingen we aan de slag met het vlees in de vriezer. Aan elk stuk moesten we ruiken hoe ver het aan het rotten was en vervolgens op de goede stapel gooien. Al die tijd lag er een rottende koe ons aan te staren onder een deken van maden. Naarmate de dag vorderde, ontstond er een groot gapend gat van de zij van de koe richting de kont. Erg fascinerend, maar de neiging om over te geven werd steeds groter naarmate ik er langer naar keek. Toen al het vlees uitgezocht was, moesten we het in een grote aanhanger gooien die vervolgens naar de dump werd gereden waar we het weer konden uitladen. Vooral de hoofden van dode dieren die voorbij kwamen waren vreselijk. Uiteindelijk was alles opgeruimd en zaten we dus helemaal onder van alles en nog wat. Super goed gedoucht die avond, maar de lucht bleef nog tot de volgende dag in mijn neus hangen! Het avondeten die avond beviel niet zo heel erg goed, want het was kip met rijst…

Afgelopen weekend was het erg rustig in Chipangali, want een hoop van mijn mede vrijwilligers waren naar Victoria Falls, waardoor we maar met ons vieren overbleven. Dit gaf ons wel de gelegenheid om een aantal dingen te verbeteren aan de nursery area. Dus op vrijdagavond hebben we voor onszelf een to-do-list gemaakt en daar zijn we het hele weekend mee bezig geweest. Zo hebben we alle kooien schoongemaakt, de nursery en nursery keuken opgeruimd en schoongemaakt en alles opnieuw ingericht. Het was een hele verbetering en het werd erg gewaardeerd dat we zoveel initiatief toonden. Waarschijnlijk omdat we voor één weekend geen begeleiding nodig hadden maar onszelf aan het werk hadden gezet, haha! Ook hebben we zondagavond buiten geslapen onder een prachtige sterrenhemel. Was wel behoorlijk fris, maar we hadden een aantal bedden naar buiten gesleept en een hoop dekens meegenomen, dus het was heerlijk. Zelfs een aantal vallende sterren gezien!

Maandagmorgen heb ik ook nog iets erg bijzonders gedaan: we hebben Nkulu de jonge leeuw uitgelaten in het game park! Weer eens wat anders dan je hond uitlaten, haha! Hij vond het heerlijk om even lekker te kunnen rennen en spelen, super leuk om te zien! Die middag was de hele groep weer terug en vandaag hebben we weer zoals normaal in groepen gewerkt. Maar morgen gaat er alwéér iets bijzonders gebeuren: we gaan kamperen op de boerderij vlakbij Matopos waar we een tijdje geleden de camera traps hadden opgehaald! We gaan er met ons zevenen heen om de camera’s opnieuw te plaatsen, vers vlees in de vallen te doen en te zien wat de camera’s in twee of drie dagen kunnen fotograferen. Heb er onwijs veel zin in, ben heel erg benieuwd hoe het is om in Zimbabwe te kamperen!

Tot het volgende blog!

xxx

Terry

Nog meer Matopos en Allen

Lieve allemaal,

De vorige keer schreef ik over het ophalen van de camera traps in Matopos. De dagen daarna ben ik bezig geweest met alle foto’s van de camera’s naar een laptop downloaden. Vervolgens moest ik alle foto’s bekijken en degene verwijderen waar geen dier of mens op te zien was. De camera’s zijn namelijk uitgerust met een bewegingssensor, dus er waren een hele hoop gave dieren te zien op de foto’s! Maar een tak die beweegt door de wind laat de camera soms ook een foto maken, dus die moest ik allemaal verwijderen. Met het feit dat het achttien camera’s waren en op elke camera gemiddeld zo’n 3000 foto’s stonden, was dit een lang en een beetje een saaie klus, Maar wel heel leuk om te zien wat ontzettend veel dieren er in het gebied leven waar ik een paar dagen daarvoor nog had rondgelopen.

Er is nog meer gebeurd met betrekking tot Matopos deze week: afgelopen zaterdag kregen we bericht dat er een hyena in één van de vallen zat die Chipangali in het gebied heeft! Het is de bedoeling dat de kooien open blijven met vlees erin om de hyena’s en luipaarden aan de kooi te laten wennen, zodat als ze een keer een dier willen vangen het makkelijker gaat omdat het dier de kooi kent en weet dat er eten in zit. Maar nu was de kooi waarschijnlijk per ongeluk dichtgegaan en zat er een hyena in. Dus ’s middags zijn we met z’n allen erheen gereden met allerlei gereedschappen en verdovingsmiddelen. Het bleek een volwassen mannelijke bruine hyena te zijn, dus werd besloten om hem na verdoving een “tracking” halsband om te doen om hem te kunnen volgen. Nadat Kevin hem had verdoofd, bleek het arme ding een stuk staaldraad om zijn nek te hebben dat waarschijnlijk een mislukte stropersval was. Het draad had in zijn vlees gesneden, maar gelukkig was het niet hel diep. De wond werd schoongemaakt en hij kreeg de halsband om. En net toen we klaar waren met foto’s maken, begon hij wakker te worden! Iedereen deinsde achteruit, maar hij was nog te suf om weg te komen. Zo snel en stil mogelijk alles ingepakt en vlak voor we weg wilden gaan, lukte het hem om de bosjes in te strompelen. Missie geslaagd!

Op vrijdagochtend kregen we een nieuwe bewoner in Chipangali: een toen dagen oud aapje! Hij was door de national parks bewakers (of hoe je die mensen ook moet noemen) in beslag genomen van mensen die het aapje langs de kant van de weg probeerden te verkopen. Wat er met de moeder gebeurd is, is niet bekend, maar het is vast geen mooi verhaal. Ik word er nog steeds zo boos om als ik hieraan terugdenk. Hoe kun je zo slecht zijn dat je uiteindelijk je geld probeert te verdienen met het verkopen van aapjes die veel te jong zijn om gescheiden te zijn van hun moeder! Dat zulk soort praktijken hier voorkomen, wist ik van te voren, maar toch is het verschrikkelijk om het van dichtbij mee te maken.

In ieder geval was het aapje nu in Chipangali en gingen we hem proberen een eerlijke kans te geven. Hij werd Allen genoemd, naar de man die hem in beslag had genomen en naar ons had gebracht. De eerste dag en nacht werd Allen door Nichole gevoed (verantwoordelijke voor alle primaten), daarna werd er een rooster gemaakt en wisselde hij ’s nachts tussen de verschillende kamers. In de nacht van zaterdag op zondag was Allen bij ons in de kamer. Gelukkig had ik de voeding van 06.00 uur, dus ik hoefde niet midden in de nacht eruit, was alleen een beetje vroeg opstaan die morgen. Allen begon steeds meer te eten en actiever te worden, maar in de nacht van zondag op maandag ging het mis… Hij was bij Nichole en om 22.00 uur at hij nog prima. Tijdens de voeding van 02.00 uur wilde hij echter niet eten, maar dat werd gedacht niet heel problematisch te zijn, hij kon gewoon moe zijn. Helaas bleek, toen Nichole om 06.00 uur opstond, dat hij was overleden… Het is onduidelijk waarom hij is overleden, het lag in ieder geval niet aan de verzorgen, maar het kan van alles zijn geweest. Hij was veel te jong om gescheiden te zijn van zijn moeder, waarschijnlijk is dat één van de redenen. Maar het kan ook zo iets simpels zijn geweest als een hartaanval of wat dan ook. Misschien dat we er nog achter kunnen komen wat er is gebeurd, maar het kan ook zijn dat we het nooit zullen weten. In ieder geval is het een ontzettend trieste gebeurtenis, iedereen is er ondersteboven van. Hij was zo vreselijk schattig met z’n gerimpelde gezichtje en grote bruine ogen. Net een harige mensen baby die uit proportie is wat betreft ledematen, want hij had al ontzettend lange armen en benen. Maar helaas heeft het dus niet zo mogen zijn en dat maakt de hele situatie van waarom hij in eerste instantie bij ons terecht is gekomen nog walgelijker.

Helaas moest ik jullie dus weer triest nieuws vertellen. Het is ongelooflijk hoe verdriet en vreugde elkaar zo snel opvolgen hier. Het ene moment ben je gezellig een feestje aan het bouwen (want dat hebben we deze week ook twee keer gedaan) en het volgende moment zit je met z’n allen bij elkaar met tranen in je ogen. Nu ik dit schrijf zie ik wel een overeenkomst tussen de verdrietige en vrolijke momenten: we beleven het samen. De leuke en de verdrietige momenten beleven we samen en brengen ons dichter bij elkaar. Het maakt niet uit dat we allemaal uit een ander deel van de wereld komen, we geven allemaal om elkaar en om de dieren. We feesten met elkaar en we huilen met elkaar en dat geeft een ongelooflijk gevoel van verbondenheid!

Sjonge jonge, wat een diepe gedachtes zeg… Nu nog even over iets anders hoor, voor het allemaal té zweverig wordt, haha! Zondagmiddag en maandag was ik weer lekker vrij en heb ik voor het eerst sinds ik hier ben, een paar keer liggen zonnen bij het zwembad. Was erg lekker, maar is toch niet helemaal waar ik helemaal voor naar Afrika ben gekomen, haha! Dus toen ik het zat was, weer lekker naar de dieren gegaan om hier en daar te knuffelen, te aaien en gevlooid te worden. Deze week gaan er een hoop nieuwe vrijwilligers (we zijn nu met elf in totaal) naar Matopos en Victoria Falls, dus het wordt een rustige maar drukke week voor de achterblijvers. Rustig omdat we maar met ons vijven overblijven, maar druk omdat we een hoop werk met minder mensen zullen moeten doen. Gaat vast wel lukken! Tot het volgende blog!

xxx

Terry

Lundi

Blog10 – 07-10-14

Lieve allemaal,

Een week geleden sinds ik voor het laatst heb geblogd. De reden hiervoor is dat ik geen zin had om te herleven wat er is gebeurd afgelopen vrijdag. Ik twijfel of ik het wel moet vertellen, omdat ik het liefst natuurlijk alleen de leuke dingen vertel die er hier gebeuren. Ik waarschuw jullie vast, dit wordt geen leuk verhaal…

Het begon vorige week donderdag. De luipaard Lundi moest verdoofd worden om naar de dierenarts te brengen. Een tijd geleden had hij namelijk een sprong gemaakt die verkeerd was afgelopen waarbij hij zijn poot had gebroken. Dat is toen geopereerd en er is een pin ingezet. Die pin moest er donderdag uitgehaald worden. Zo gezegd, zo gedaan! Een hele gebeurtenis om een luipaard te verdoven en te transporteren. Eenmaal bij de dierenarts werden er röntgenfoto’s gemaakt en binnen een mum van tijd was de pin uit Lundi en was hij gehecht. Hierna transporteerden we hem weer terug naar Chipangli. Daar droegen we de kooi waar hij in lag naar de nursery waar het stil genoeg was voor hem om te kunnen slapen tot de verdoving uitgewerkt was. De volgende ochtend, vrijdagmorgen, waren we allemaal aanwezig om Lundi in zijn eigen kooi te verhuizen. Hij was weer helemaal wakker, maar zag er wel behoorlijk gestrest uit. Het ging mis zodra de draagbare kooi voor de grote kooi stond. Lundi begon een soort epileptische aanvallen te krijgen… De één na de ander met kleine tussenpozen waarin hij iets rustiger was. Na een tijd lukte het hem om zijn nachtverblijf in te waggelen, maar daar kreeg hij nog meer aanvallen. Uiteindelijk leek hij rustiger te worden, dus ging iedereen aan het werk op zijn eigen afdeling. Eén van de vrijwilligsters, Simone, bleef bij hem om hem in de gaten te houden.

Ik was een tijdje later in onze kamer om wat spullen te halen toen Simone helemaal verslagen binnen kwam. Het bleek dat Lundi weer een enorme aanval had gekregen en na ongeveer een halfuur gestopt was met ademhalen! Nichole en Nicky werden erbij gehaald en ze probeerden nog hartmassage, maar het mocht niet meer baten. Lundi de luipaard was overleden… Toen het nieuws zich verspreidde was iedereen ongelooflijk verdrietig en ondersteboven en een hoop mensen huilden. Vooral voor Kevin, de eigenaar, was het ongelooflijk triest omdat zijn vader, de stichter van Chipangali, deze luipaard met de hand had grootgebracht. Kevin had een hele sterke band met Lundi, dus dit plotselinge verlies kwam keihard aan. Na de lunch probeerde iedereen om weer “gewoon” aan het werk te gaan, maar dat was uiteraard erg moeilijk. We moesten echter wel, want de volgende dag, zaterdag, zou er een fair zijn waar Chipangali ook een plek had en waar we wat dieren gingen tentoonstellen om Chipangali te promoten. Dus die middag gingen we daar vast heen met een hoop spullen om het één en ander op te zetten en voor te bereiden.

Dit was dus de reden waarom ik het lang heb uitgesteld om te bloggen. Het is erg lastig om dit allemaal weer te herleven door het op te schrijven, maar nu ik het geschreven heb kan ik het wel beter van me af zetten. Afgelopen zondag hebben we Lundi begraven, dus dat was ook al een stukje afsluiting voor iedereen. Hij is begraven waar een paar andere luipaarden begraven liggen en na een verhaaltje van Kevin over die plek en over Lundi, werd het gat dicht geschept en was het klaar.

Nu dit trieste nieuws verteld is, kan ik vertellen over de leuke dingen die zijn gebeurd! Onder andere de fair die we vrijdag hebben voorbereid. Zaterdag ben ik de hele dag aanwezig geweest om de dieren in de gaten te houden, mensen te vertellen over Chipangali en om het gewoon ontzettend naar mijn zin te hebben. Het was heel erg gezellig en druk en het was superleuk om met een python om mijn nek naar mensen toe te lopen en te vragen of ze hem wilden aaien. Omdat Chelsea de volgende dag zou vertrekken, wilden we net als bij Meagan een afscheidsfeestje geven. Dus toen we ’s avonds eenmaal weer op Chipangali waren, wat hadden gegeten en de beesten terug in hun hokken hadden gedaan, begon het feest. Eerst rond het kampvuur en later weer in “the party house”! Geweldige avond gehad en meermaals geproost op onze lieve Lundi, moge hij ruste in vrede.

De volgende ochtend moesten we een halve dag werken en dat viel bij alle feestgangers, inclusief mijzelf, redelijk zwaar. Maar gelukkig was het maar een halve dag en hoefde ik voornamelijk gedachteloos te vegen, dus na de lunch lekker rustig aan gedaan en zoals gezegd Lundi begraven.

Gisteren een heerlijke vrije dag gehad met wasje doen, de stad in gaan en zes (!) nieuwe vrijwilligers verwelkomen. Zondag was er ook al een nieuwe vrijwilligster aangekomen, dus we zijn nu met veertien vrijwilligers! Het werd nog een spannende avond gisteravond: ik liep onze kamer binnen, deed het licht aan terwijl het aanflikkerde liep ik vast naar binnen. Gracie, de nieuwe vrijwilligster van zondag, liep achter me en zei plotseling “oh my god, there’s a snake!” Ik bleek er gewoon vlak langsgelopen te zijn! Dus ik ben naar buiten gerend om Nichole met haar slangen gereedschap te halen terwijl Gracie de slang in de gaten hield. Toen we terugkwamen bleek bijna iedereen in de deuropening te staan om naar de slang te kijken. De slang bleek onder mijn bed gekropen te zijn, maar het lukte Nichole om hem te pakken te krijgen terwijl een paar anderen het bed optilden. Spannende avond, maar gelukkig goed afgelopen. Het was niet echt een gevaarlijke slang, je zou alleen hoofdpijn krijgen als je gebeten werd, maar toch maar liever niet, haha!

Vandaag was een hele gave dag. Het begon vrij normaal met werken bij de antilopen, maar net voor de lunch werden we verzocht om water, zonnebrand en een camera te gaan halen en snel wat te lunchen. Daarna gingen we namelijk naar Matopos om alle camera-traps op te halen. Dus met z’n allen in de Landrover. Gelukkig mocht ik voorin zitten, want ik wordt erg misselijk in die auto, haha! En met dat ik voorin zat, mocht ik een hoop werk doen wat erg leuk was. We hadden een zelf getekende kaart van het gebied waar op aangegeven stond waar de camera’s ongeveer moesten zijn. Dus goed kijken als we in de buurt waren en als we de camera vonden, moest die losgemaakt worden van de boom, moest genoteerd worden dat we hem hadden gevonden en moest er een positie gemarkeerd worden in het GPS systeem. Ze gebruiken de camera’s om bij te houden wat voor soort dieren er in het gebied voorkomen. De camera’s moesten nu teruggebracht worden naar Chipangali om nagekeken te worden, de foto’s te downloaden en de batterijen te vervangen. Was een erg leuke middag!

En met dat nieuws ga ik weer afsluiten, tot het volgende blog!

xxx

Terry

P.S.: Ik snap dat iedereen weer wil zeggen dat het trieste verhaal van Lundi er allemaal bij hoort, maar ik denk dat het leuker is als je een mooie boodschap achter kan laten of iets dergelijks. Vat het niet verkeerd op, ik vond de reacties op mijn eerdere trieste verhalen prachtig, maar een mooie spreuk of boodschap vind ik ook erg mooi!

Victoria Falls

Lieve allemaal,

Jawel, deze jongedame is bij de Victoria Falls geweest! En het was geweldig! Zoveel gezien en gedaan, leuke mensen ontmoet, een heerlijk weekend gehad! Maar eerst nog iets over de dag vóór we vertrokken, namelijk donderdag. Die dag waren een heleboel vrijwilligers naar Matopos gegaan, we bleven met ons vieren over. Maar twee daarvan gingen mee naar een basisschool om presentaties te geven. Dus ik was het grootste deel van de dag alleen met Chelsea en daarom moesten we de hele dag voor alle baby’s zorgen en bij de hyena’s zitten. Ook hebben we die dag het “party huis” opgeruimd van het weekend ervoor (kon niet eerder omdat de sleutel een beetje kwijt was).

Vrijdagochtend heb ik nog geholpen bij de carnivoren. Na de lunch werden we weggebracht naar Bulawayo om van daaruit met de bus richting de VicFalls te vertrekken. De busreis was lang, saai en verschrikkelijk warm maar uiteindelijk kwamen we ’s avonds rond 20.00 uur aan. We werden met taxi’s naar de Victoria Falls Backpacker’s Lodge gebracht na een korte stop te hebben gemaakt om pizza te eten. De Lodge was een klein soort camping met een receptie, bar, keuken, een paar toiletgebouwen en allerlei verschillende slaapplaatsen, van tenten tot bungalows en alles wat daar tussenin zit. Wij sliepen met zes meiden in een klein huisje waar vier bedden en één stapelbed in stonden (ik had het bovenste stapelbed). Die avond zijn we al vrij snel gaan slapen omdat we de volgende ochtend vroeg op moesten!

Om 06.00 uur ging de wekker op zaterdagochtend. Maar het was helemaal niet vervelend om op te staan, want we gingen naar de Elephant Experience! Na een kort ritje kwamen we aan op bestemming en na even te hebben gewacht werden er vier Afrikaanse olifanten “voorgereden”. Op elke olifant zat een chauffeur en konden we met z’n tweeën achter hem gaan zitten. Het was zo gaaf om die olifanten van zo dichtbij te zien en er zelfs op te gaan zitten! Ongelooflijk! Toen gingen we op pad. Drie kwartier door de bushbush met allerlei wilde dieren om te zien (impala, warthog, bushbok, waterbok, wilde olifanten en apen) en een prachtige ervaring om op de rug van een olifant te zitten. Na de drie kwartier konden we nog foto’s maken bij de olifanten terwijl we ze voerden en knuffelden, dat was misschien nog wel leuker dan op de olifant rijden! Tot slot kregen we een super uitgebreid (Engels) ontbijt met witte bonen in tomatensaus, gebakken aardappelen, worstjes, bacon, eieren en toast. Ook was er een DVD van ons gemaakt tijdens onze rit en daarvan hebben we er één gekocht om met z’n allen te kunnen delen op de een of andere manier.

Na de olifantenrit zijn we het stadje van de VicFalls ingegaan en hebben we zo’n beetje alle winkeltjes bekeken die er zijn. We moesten rond 16.00 uur weer terug zijn in de Lodge om opgepikt te worden voor onze volgende activiteit: de Sunset Cruise! Deze boottocht wordt ook wel de Booze Cruise genoemd omdat er gratis drankjes worden geschonken, jippie! Op de boot waren zo’n veertig gasten en we hebben een prachtige tocht gemaakt over de Zambezi met aan de ene kant Zimbabwe en aan de andere kant Zambia. Onderweg hebben we weer een hoop wilde dieren mogen spotten: olifanten, buffels, hippo’s en bavianen. Het werd gezelliger en gezelliger en uiteindelijk een wonderschone zonsondergang kunnen zien! Nadat we weer in de Lodge waren, werd er een “braai” gehouden (barbecue) en hebben we lekker gegeten.

Zondagochtend heb ik lekker een beetje uitgeslapen en zijn we richting de VicFalls gegaan. Er konden allerlei adrenaline activiteiten worden gedaan zoals bungee jumpen. Ik heb het echter rustig aan gedaan en ik heb alleen de Flying Fox gedaan. Hierbij heb je een tuigje aan met een touw dat vastzit aan een kabel die over de gorge (de kloof met heel diep beneden de rivier) gespannen is. Het is de bedoeling dat je van een platform afrent en dan over de gorge “vliegt”. En wat was dat adembenemend! Ik ging als allereerste dus ik was behoorlijk zenuwachtig, maar zodra ik begon te rennen waren de zenuwen weg en dook ik van het platform de diepte in! Het gevoel wat ik toen had is niet te beschrijven, zo vrij als een vogel gleed ik door de lucht… Helaas duurde het natuurlijk veel te kort, maar tijdens dat ik teruggetrokken werd kon ik nog genieten van het prachtige uitzicht over de gorge. Een aantal meiden deden nog wat andere activiteiten dus daar zijn we bij mee geweest. Hierna gingen we de VicFalls binnen en wilden we wat lunchen. We gingen bij een luxe uitziend restaurant zitten, maar helaas duurde het verschrikkelijk lang voor we onze lunch kregen. Maar wel lekker kunnen zitten en kletsen dus na een lekkere lunch liepen we het pad op naar de VicFalls. En daar waren ze dan: de Victoria Falls waarbij miljoenen liters water per seconde naar beneden bulderen! Adembenemend en ongelooflijk indrukwekkend! We zijn alle uitzichtpunten afgegaan waarbij de één een nog mooier uitzicht bood dan de ander. Bij sommige punten konden we ook genieten van een heerlijk verfrissende douche door alle waterdamp die tegen ons aan geblazen werd.

Eenmaal weer in de Lodge, maakten we ons klaar om uit eten te gaan bij restaurant The Boma. Dit was een geweldige ervaring! Ik heb hele vreemde dingen gegeten, had zelf nooit gedacht dat ik het zou doen, maar ja, als het er is, dan probeer je het maar gewoon: guinea fowl, krokodil, warthog en de beruchte mopani worm heb ik gegeten! Bij de worm kreeg je een certificaat als je het durfde te eten, dus die ga ik inlijsten en boven mijn bed hangen als ik weer thuis ben, haha! Behalve het bizarre voedsel was de entertainment ook een hele belevenis. Er waren traditionele dansers en laterop de avond kregen alle gasten een djembé. Vervolgens trad er een drumband op die ons op een hele leuke manier mee liet spelen en die ons uitnodigde om in een kring te komen dansen. Een geweldige avond beleefd om nooit te vergeten!

De volgende ochtend was het helaas alweer tijd om te vertrekken. Dus de wekker stond weer op 06.00 uur en rond 07.00 uur werden we per taxi naar de bus gebracht. De terugreis was nog vervelender dan de heenweg, omdat ik dit keer ook nog eens wagenziek werd. Maar na zes lange uren en wat boodschappen doen in de stad, kwamen we dan eindelijk weer “thuis” aan. Helaas bleek dat in het weekend het laatste baby konijntje was overleden, dus dat was even schrikken. Hij deed het zo goed, hij groeide goed, hij at goed, maar dat was waar we al voor gewaarschuwd waren: konijntjes zijn ongelooflijk moeilijk om zonder de moeder op te voeden en negen van de tien keer gaat het niet goed… Maar behalve deze verdrietige gebeurtenis was het allemaal goed gegaan op Chipangali zonder al haar vrijwilligers. De rest van de middag bezig geweest met tas uitpakken, wasje doen, koffer opruimen en foto’s kopiëren.

Vanmorgen weer in het oude ritme aan de slag gegaan met nieuwe groepen om in te werken. Ook moest vandaag mijn visum verlengd worden. Dus ’s ochtends ben ik met Ashton (stafflid) de stad ingegaan om tegelijkertijd elektriciteit te kopen (dat moet hier sinds kort vooraf gekocht worden in plaats van achteraf zoals in Nederland) en dode kippen op te halen. Toen we weer op Chipangali waren, heb ik gewerkt bij de carnivoren. Helaas was onze taak om de net opgehaalde dode kippen te selecteren op hoe erg ze aan het rotten waren… De kippen die aan het rotten waren moesten naar de dump gebracht worden om verbrand te worden. De stank is niet te beschrijven en het was verschrikkelijk warm, dus dit was de meest afschuwelijk taak die ik tot nu toe hier heb moeten doen! Maar tegen het eind van de middag werd het interessant. De grootste baviaan, Jack Daniels, moest verdoofd worden om onderzocht te worden. Dit was heel gaaf om van zo dichtbij mee te maken en heel interessant!

Vandaag is trouwens de dag dat ik halverwege mijn grote Zimbabwe avontuur ben! Aan de ene kant ben ik PAS op de helft en mis ik iedereen thuis natuurlijk wel, maar aan de andere kant ben ik AL op de helft en zie ik er nu al ontzettend tegenop om over een maand te moeten vertrekken. Maar in ieder geval ben ik nu op de helft en ga ik proberen nog meer te genieten dan ik tot nu toe heb gedaan! Tot het volgende blog!

xxx

Terry

Gezelligheid, verdriet en voorlichting

Lieve allemaal,

Lange tijd sinds ik voor het laatst het geblogd. Sorry daarvoor, maar het is ook zo gezellig geweest hier dat ik er echt geen tijd voor heb gehad! Ik zal niet per dag gaan vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar ik zal gewoon een paar hoogtepunten geven.

Ik zal beginnen met wat er zo gezellig is geweest: zondag avond! Omdat Meagan op maandag zou vertrekken, wilden we een soort afscheidsfeestje houden en dat is zeker gelukt. De dag ervoor hadden we Talana gevraagd om wat drank voor ons in te slaan en we zijn zondag middag toen we vrij waren begonnen met feesten en zijn tot ’s avonds laat (23.00 uur haha) doorgegaan. De volgende dag, maandag, was de vrije dag en ik heb de hele dag nodig gehad om bij te komen, hihi! Lekker de hele dag gerelaxed en een filmpje gekeken. Maar de avond was zeer geslaagd!

Veel verdrietiger nieuws is dat de afgelopen tijd twee van de drie baby konijntjes zijn overleden… In de nacht van vrijdag op zaterdag het slechter met de kleinste van de drie en zaterdagochtend heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Afgelopen nacht waren de twee resterende konijntjes in mijn huisje om ’s nachts gevoerd te worden en om 22.00 uur ging het helemaal niet goed met één van de twee konijntjes. We hebben twee uur lang bij hem gezeten om hem weer actief te krijgen, maar hij is waarschijnlijk half gestikt onder zijn grotere broer. Dus uiteindelijk heeft ook dit konijntje vannacht helaas het loodje gelegd… Ook is op de dag dat het eerste konijntje overleed de Doremouse Dobbie overleden. Waarschijnlijk heeft de omslag van het weer een grote invloed gehad op de dieren, want vanaf vrijdagavond was het stuk kouder geworden hier. Het was hard gaan waaien en het had zelfs ’s nachts even geregend. Heerlijk om in wat koeler weer te werken, maar zo’n omslag kan een hoop betekenen voor een zwak diertje. Vrijdag was ook een trieste dag voor de mensen hier, omdat er twee begrafenissen waren in Bulawayo waar een hoop mensen van Chipangali naar toe gingen. Dus in de middag waren we praktisch alleen in Chipangali en omdat we niet wisten wat we verder konden doen aan werk, hebben we vanaf een uur of drie vrij genomen.

Het werken in groepen is helemaal gewend nu. Vorige week elke dag op een andere afdeling geholpen en dinsdagochtend zijn er nieuwe groepen gemaakt om deze week mee te werken. Vorige week heb ik geholpen bij de primaten (water verversen, voeren en een hoop vegen), in het Diana Centre (schapen voeren en ganzenwei aanharken), bij de antilopes (een paar palen van de omheining van Porky de warthog vervangen) en bij de carnivoren (water verversen, stukken oude koe uit de kooien gehaald en een stuk land onkruidvrij gemaakt zodat bezoekers daar binnenkort kunnen komen).

Dinsdag heb ik ook een uitgebreide ontvlooiing gehad van de Samango’s! Het begon weer net als de vorige keer met mijn handen en armen, daarna wilden ze mijn benen bekijken. Toen wilden ze eigenlijk wel aan mijn haar zitten, maar ik twijfelde nog een beetje. Toch maar mijn oorbellen, haarspeldjes en haarelastiek uitgedaan en afgewacht. En ja hoor: uitgebreide inspectie van mijn haar op een niet altijd even zachtaardige manier! Na afloop zag mijn haar eruit als een ontploft vogelnest, maar het was erg leuk om mee te maken, binnenkort weer.

Vandaag ben ik samen met Chelsea (vrijwilligster uit United States) meegegaan met één van de staff leden naar een basisschool om voorlichting te geven over de wildlife in Zimbabwe. We hadden een egel, schildpad, kameleon en een python meegenomen en Chelsea en ik hielpen met de dieren in en uit de hokken halen en laten zien aan de kinderen. Was super leuk om al die kinderen zo gefascineerd te zien luisteren naar het verhaal van Nominal (staff van Chipangali). We konden er helaas geen bal van verstaan omdat het allemaal in Ndebele was, maar het was heel leuk! Vooral het moment dat we de slang uit zijn kooi haalden en alle kinderen en leraren begonnen te gillen was geweldig, haha! Bij het afscheid nemen wilden alle kinderen ons aanraken en handjes vasthouden en ze bleven zwaaien tot we uit het zicht verdwenen waren. Onwijs leuk om meegemaakt te hebben!

Aankomende vrijdag staat Victoria Falls op het programma en ben zo benieuwd! Ik ben die dagen niet bereikbaar, maar ik zal proberen zodra ik terug ben jullie alles te vertellen. Tot het volgende blog dan maar weer!

xxx

Terry

Matopos

Lieve allemaal,

Wat was Matopos adembenemend…! We vertrokken ’s ochtends vroeg naar het huis van een man genaamd Ian die de dagtrips naar Matopos leidt. Eenmaal daar aangekomen, vertrokken we met één van de stafleden van Ian, genaamd Andy, met een open truck richting Matopos. De hele dag waren we alleen met vier vrijwilligers van Chipangali (in tegenstelling tot andere trips waarbij ongeveer vijftien personen meegingen), dus we kregen alle aandacht van Andy en we konden alle vragen stellen die in ons opkwamen.

Toen we in Matopos waren en een stukje hadden gereden, gingen we uit de auto om een flinke berg te beklimmen. Geen idee wat de criteria zijn om ‘berg’ te heten, maar we hebben zo één niet in Nederland, dus ik noem het gewoon een berg. Op deze berg kreeg ik mijn nieuwe bijnaam Mountain Goat, omdat ik kennelijk een stuk sneller de berg op kon komen dan de rest van de dames (misschien door de ervaring in Noorwegen?) haha! Toen we bovenop de berg stonden, konden we een groot deel van het park overzien en zocht Andy naar neushoorns. En hij zag ze! Dus snel de berg af en door de bushbush richting de neushoorns lopen. Onderweg zagen we impala’s, zebra’s en warthogs tot we opeens in de verte een grote en een iets minder grote grijze massa zagen liggen. Toen we dichterbij kwamen, stonden de massa’s op en stond ik opeens oog in oog met twee adembenemende witte neushoorns… Het gevoel dat ik toen had, is niet op papier en misschien zelfs niet eens in woorden te omschrijven… Ongelooflijk! Ik had kippenvel over mijn hele lichaam en ik kreeg tranen in mijn ogen. Het was een volwassen vrouwtje met een jongvolwassen mannetje. We volgden ze een tijdje en hebben honderden foto’s gemaakt en toen gingen we weer terugwandelen naar de auto.

Onderweg wees Andy van alles en nog wat aan en leerde ons van alles en nog wat over overleven in de bushbush. En wat wist hij veel! Hij kon uren vertellen over een bepaald insect, een bepaalde vogel of een plant, maar op een zodanige manier dat ik ook echt uren naar hem kon luisteren. Hierna reden we naar een ander deel van het park waar we een soort konden picknicken. Tijdens de lunch vertelde Andy over de neushoorns, hoe het staat met de stroperij en hoe ze het proberen tegen te gaan. Ook tijdens dit verhaal kreeg ik weer tranen in mijn ogen door wat hij vertelde over zijn ervaringen met gestroopte neushoorns. Ik weet het, ik ben super emotioneel bezig, maar ik had de nacht daarvoor ook maar iets van drie uur geslapen door de baby bunnies die we om 22.00, 02.00 en 05.00 uur moesten voeren en ik tussendoor niet kon slapen.

Na de lunch moesten we een stuk rijden, maar ook hier stopten we weer super vaak om een bepaald plantje te bekijken of om naar een vogel te luisteren. Na ongeveer een uurtje stapten we uit om weer een berg te beklimmen. Bovenop de berg was een grot waar hele gave grotschilderingen te zien waren. Ook hier wist Andy natuurlijk oneindig veel over te vertellen, maar steeds drukte hij ons op het hart dat het niet per sé waar was wat hij zei, maar dat het slechts theorieën waren die hij hier en daar had opgepikt. Omdat we dus maar met zo’n klein groepje waren, hebben we een tijd lang zitten discussiëren over alle mogelijke verklaringen die we achter de grottekeningen konden vinden, was heel erg interessant.

Na de grottekeningen hadden we drie opties: naar een native village gaan, naar ‘Rhodes Grave’ (uitzichtpunt) of nog meer neushoorns zoeken. We kozen voor de laatste optie! Tijdens het spoorzoeken kwamen we nog een giraf tegen waar we erg dichtbij konden komen. Ook kwamen we langs een meer waar Andy in de verte nijlpaarden zag. Dus stapten we uit de auto en liepen om het meer heen om vervolgens een tijd lang naar drie of vier nijlpaarden te kijken. Heel erg gaaf om ook deze beesten eens van zo dicht bij te zien! Weer op weg kwamen we twee park rangers tegen die de hele dag en nacht door het park patrouilleren en zij wezen ons in een bepaalde richting waar ze vier (!) witte neushoorns hadden gezien. Gauw naar die plek gereden (met de rangers) en na een stuk te hebben gewandeld, zagen we ze inderdaad op een grote open vlakte. Waarschijnlijk één mannetje met drie vrouwtjes. Nadat we behoorlijk dichtbij waren gekomen, iets van 15 meter, zei Andy dat we in het gras moesten gaan zitten. Vervolgens zei hij: ‘we gaan eens kijken of ze nu naar ons toe willen komen’… Mijn hart sloeg een slag over en een klein vlaagje paniek kroop door me heen. Maar hij bleef ons gerust stellen en zei dat we hem konden vertrouwen. Na de hele dag te kunnen zien hoeveel ervaring hij had en hoeveel hij wist van neushoorns, vertrouwden we hem wel degelijk dus bleven we rustig zitten en kwamen de neushoorns inderdaad nog iets dichterbij. Het was weer niet te beschrijven hoe ongelooflijk gaaf dit was! En dat was het derde en laatste moment van de dag dat Andy ervoor zorgde dat ik met vochtige ogen in de Afrikaanse bushbush zat.

Meer dan voldaan en met meer dan genoeg foto’s keerden we weer terug naar de auto en begonnen we aan onze terugweg richting Chipangali. Het was inmiddels rond 21.00 uur dat we daar aankwamen en na een vlotte avondmaaltijd ging ik gauw naar bed om verder te dromen over de prachtige ervaringen die ik Matopos heb opgedaan.

Wauw, nu heb ik al zoveel getypt over Matopos en ik moet nog vertellen over gisteren en vandaag… In de afgelopen drie dagen zijn er nog zes nieuwe vrijwilligers bijgekomen dus hebben we vanaf afgelopen dinsdag gewerkt in de groepen waar ik in een eerder blog over vertelde. Dus er zijn nu vier groepen (Rhino, Leopard, Eagle en Buffalo) die de rest van de week hetzelfde blijven. Elke dag is elke groep actief op een andere afdeling (Primates, Antelopes, Carnivores en Diana Centre). Tot slot zorgen twee van de vier groepen om de dag voor de baby’s: dinsdag Rhino en Buffalo, woensdag Leopard en Eagle. Het was dinsdag heel erg wennen aan deze indeling en daardoor verliep de dag behoorlijk chaotisch. Ook vanwege het feit dat alle ‘newbies’ hun uitgebreide tour door het park kregen. Maar in ieder geval heb ik dinsdag zoveel mogelijk geprobeerd te helpen bij de antilopes. Waterbakken schoonmaken en verversen, planten water geven, takken met verse bladeren aan de beesten geven en ’s middags de dieren verkoelen met water sproeien. Tussendoor de baby’s gedaan en ’s avonds aan een hele volle en gezellige tafel gedineerd. Ook heb ik met twee andere vrijwilligers een nieuw hok ingericht voor de baby uil omdat hij te groot werd voor zijn eerste kooi, het wordt al een echte uil!

Vandaag was moest mijn groep helpen bij de Carnivors en voor het eerst sinds de twee en een halve week dat ik hier nu ben hoefde ik vandaag geen baby’s te doen. Dat was een hele vreemde gewaarwording! Op elk tijdstip dat de baby’s gevoerd moeten worden dacht ik ‘oh shit, baby’s’! Maar dan realiseerde ik me dat ik ze niet hoef te doen vandaag… De indeling in groepen ging vandaag gelukkig wel beter. ’s Ochtends hebben we geholpen met water verversen en veren rapen in de kooien van de leeuwen en luipaarden. Rond het middaguur ben ik meegegaan met Nicky die boodschappen ging doen en in de stad. Ik moest namelijk geld opnemen om de busreis naar Victoria Falls te betalen die Talana één dezer dagen gaat boeken.

’s Middags weer verder gewerkt bij de Carnivors en geholpen met kippen voeren aan de jakhalzen, hyena’s, servals, luipaarden, leeuwen, de wilde kat en de mongoose. Helaas ben ik hierbij nog gewond geraakt in een gevoelig gebied… Ik duwde de kruiwagen met dode kippen en in een moeilijke bocht zat er een gat in de weg en kreeg ik één van de stalen handvaten van de kruiwagen in m’n kruis. Het zal vast niet zo gevoelig zijn als bij een jongen maar het deed (en doet nog steeds) toch verrekt goed zeer! Maar behalve dat was het een leuke en productieve dag vandaag.

Het is trouwens alleen nog maar warmer geworden hier… Nicky zegt dat de temperaturen die we nu hebben eigenlijk pas in oktober, als de zomer begint, horen te zijn. Het wordt overdag ongeveer 38°C en soms als er weinig tot geen wind is, is het gewoon te warm om iets te doen. Hopelijk wordt het binnenkort iets koeler! Nou, het is een lang blog geworden deze keer, maar er was dan ook een hoop om te vertellen. Tot het volgende blog!

xxx

Terry

Basisschool, wandeling en konijntjes

Lieve allemaal,

Weer heerlijke reacties allemaal om te lezen! Leuke vragen ook om te beantwoorden, bijvoorbeeld of sprinkhanen voor eigen consumptie zijn of niet. Nee, ze zijn niet voor eigen consumptie gelukkig, maar ze zijn voor de kameleons. Ze krijgen elke dag twintig sprinkhanen (hele kleintjes weliswaar) en omdat we vandaag en morgen geen sprinkhanen gaan vangen, hebben we er gisteren 60 (!) gevangen. Dat heeft behoorlijk lang geduurd, haha!

Omdat iedereen hier redelijk goed Engels spreekt heb ik helaas nog geen woordje “Zimbabwaans” geleerd. Een aantal van de staff leden hebben me wel de namen van de diersoorten geprobeerd te leren, maar ik kan ze echt niet onthouden. Een vraagje tussendoor was of Matopos hetzelfde is als Matobo National Park: ja! Morgen is het zo ver en ik heb er onwijs veel zin in! Camera ligt op de oplader en mijn dagrugzak is gepakt. Mijn trip naar Victoria Falls kunnen we helaas niet met het vliegtuig doen, maar het wordt inderdaad een lange busrit. Daarom moeten vrijwilligers daar ook twee of drie nachten blijven omdat de bus maar één keer per dag heen of terug rijdt.

De laatste vraag ging over of we sport of spellen hier samendoen. Nee, dat doen we eigenlijk niet, wel is er ’s avonds vaak kampvuur en dat is erg gezellig! Een sportieve activiteit die we wel gisteren met z’n allen hebben ondernomen, was de Walk for Life! Dit was een wandeling van 7,5 kilometer om aandacht te vragen voor kanker. Iedereen die meedeed was op de één of andere manier betrokken bij kanker, survivor, slachtoffer in de familie of in de vriendenkring. Vanuit Chipangali hadden we onze eigen shirts laten maken om als ‘Team Chipangali’ te dragen tijdens de walk. Op alle shirts waren de initialen gedrukt van degenen waar wij aan wilden denken tijdens de wandeling. Dus ik heb de initialen van mijn lieve en sterke moeder erop gezet (CLD) als survivor. Ik heb voor jou gelopen mam!

Afgelopen vrijdag zijn we naar een (andere) basisschool geweest om weer knutselmateriaal af te geven voor de kinderen. Ook hadden we twee grote zakken met pennen en potloden meegekregen om uit te delen. De beleefdheid en schattigheid van de kinderen daar is niet te beschrijven! Elke keer als we een klas binnenkwamen stonden de kinderen op en zeiden ze in koor ‘good morning’. Dan groette Nichole ze en vroeg hoe het ging. Het antwoord (in koor): ‘I’m good, thank you and how are you?’ Ik snap dat het gewoon ingestudeerd is, maar als je zo’n kind een potlood of pen gaf, nam die het heel voorzichtig aan met twee open handen, boog het hoofd en zei ‘thank you’. Het was ongelooflijk om te zien hoe oprecht vriendelijk en beleefd de kinderen waren. Daar kunnen de kinderen in Nederland nog wat van leren!

Gisteren (zaterdag) begon de dag met de eerder genoemde Walk for Life. Toen we tegen de lunch terug waren hebben we de (ook al eerder genoemde) sprinkhanen gevangen. Ook is er gisteren een nieuwe vrijwilliger aangekomen: Simone uit Zwitserland. Die nacht was de baby uil weer in onze cabin en ik was de gelukkige om mijn wekker weer op 02.00 uur te zetten en het kleine schattige ding zijn voer te geven. Gelukkig deed Meagan de voeding van 22.00 uur dus ik kon redelijk slapen tot na middernacht. Ik werd wel vaak wakker omdat ik bang was dat ik me zou verslapen, maar het is helemaal goed gegaan.

Vanochtend kregen we te horen dat er bij Talana’s huis een moederkonijn gestorven was, waarschijnlijk aan een hartaanval. Dus hebben we nu drie nieuwe baby konijntjes om elke twee uur voor te zorgen. Het waren er eerst vier, één was al dood gegaan, dus er is ons op het hart gedrukt om vooral niet teveel gehecht te raken aan deze piepkleine bolletjes konijn, omdat hun overlevingskans minimaal is. Nicky vertelde dat ze zelfs na drie of vier weken (als alles oké lijkt) van de één op de andere dag dood kunnen zijn, dus je weet het maar nooit. Maar in ieder geval moeten ze dus elke twee uur gevoerd worden, een klein beetje warme melk in een spuitje. Daarna een hoop menselijk contact en tegen ze praten, dus het neemt een hoop tijd in beslag. Hopen dat het uiteindelijk allemaal de moeite waard is en dat ze opgroeien tot grote sterke konijnen!

Verder heb ik vandaag tot de lunch geholpen met bushbrooms maken (dat zijn bezems van bladertakken), vegen en groentes en fruit sorteren voor de verschillende diersoorten die het eten. Na de lunch had ik vrij en heb ik allerlei kleine klusjes gedaan zoals ondergoed en sokken wassen, nagels knippen en mijn koffer opruimen. Nu de rest van de middag en avond ‘chillen’ en morgen naar Matopos!

Tot het volgende blog!

xxx

Terry