Lieve allemaal,

Wat was Matopos adembenemend…! We vertrokken ’s ochtends vroeg naar het huis van een man genaamd Ian die de dagtrips naar Matopos leidt. Eenmaal daar aangekomen, vertrokken we met één van de stafleden van Ian, genaamd Andy, met een open truck richting Matopos. De hele dag waren we alleen met vier vrijwilligers van Chipangali (in tegenstelling tot andere trips waarbij ongeveer vijftien personen meegingen), dus we kregen alle aandacht van Andy en we konden alle vragen stellen die in ons opkwamen.

Toen we in Matopos waren en een stukje hadden gereden, gingen we uit de auto om een flinke berg te beklimmen. Geen idee wat de criteria zijn om ‘berg’ te heten, maar we hebben zo één niet in Nederland, dus ik noem het gewoon een berg. Op deze berg kreeg ik mijn nieuwe bijnaam Mountain Goat, omdat ik kennelijk een stuk sneller de berg op kon komen dan de rest van de dames (misschien door de ervaring in Noorwegen?) haha! Toen we bovenop de berg stonden, konden we een groot deel van het park overzien en zocht Andy naar neushoorns. En hij zag ze! Dus snel de berg af en door de bushbush richting de neushoorns lopen. Onderweg zagen we impala’s, zebra’s en warthogs tot we opeens in de verte een grote en een iets minder grote grijze massa zagen liggen. Toen we dichterbij kwamen, stonden de massa’s op en stond ik opeens oog in oog met twee adembenemende witte neushoorns… Het gevoel dat ik toen had, is niet op papier en misschien zelfs niet eens in woorden te omschrijven… Ongelooflijk! Ik had kippenvel over mijn hele lichaam en ik kreeg tranen in mijn ogen. Het was een volwassen vrouwtje met een jongvolwassen mannetje. We volgden ze een tijdje en hebben honderden foto’s gemaakt en toen gingen we weer terugwandelen naar de auto.

Onderweg wees Andy van alles en nog wat aan en leerde ons van alles en nog wat over overleven in de bushbush. En wat wist hij veel! Hij kon uren vertellen over een bepaald insect, een bepaalde vogel of een plant, maar op een zodanige manier dat ik ook echt uren naar hem kon luisteren. Hierna reden we naar een ander deel van het park waar we een soort konden picknicken. Tijdens de lunch vertelde Andy over de neushoorns, hoe het staat met de stroperij en hoe ze het proberen tegen te gaan. Ook tijdens dit verhaal kreeg ik weer tranen in mijn ogen door wat hij vertelde over zijn ervaringen met gestroopte neushoorns. Ik weet het, ik ben super emotioneel bezig, maar ik had de nacht daarvoor ook maar iets van drie uur geslapen door de baby bunnies die we om 22.00, 02.00 en 05.00 uur moesten voeren en ik tussendoor niet kon slapen.

Na de lunch moesten we een stuk rijden, maar ook hier stopten we weer super vaak om een bepaald plantje te bekijken of om naar een vogel te luisteren. Na ongeveer een uurtje stapten we uit om weer een berg te beklimmen. Bovenop de berg was een grot waar hele gave grotschilderingen te zien waren. Ook hier wist Andy natuurlijk oneindig veel over te vertellen, maar steeds drukte hij ons op het hart dat het niet per sé waar was wat hij zei, maar dat het slechts theorieën waren die hij hier en daar had opgepikt. Omdat we dus maar met zo’n klein groepje waren, hebben we een tijd lang zitten discussiëren over alle mogelijke verklaringen die we achter de grottekeningen konden vinden, was heel erg interessant.

Na de grottekeningen hadden we drie opties: naar een native village gaan, naar ‘Rhodes Grave’ (uitzichtpunt) of nog meer neushoorns zoeken. We kozen voor de laatste optie! Tijdens het spoorzoeken kwamen we nog een giraf tegen waar we erg dichtbij konden komen. Ook kwamen we langs een meer waar Andy in de verte nijlpaarden zag. Dus stapten we uit de auto en liepen om het meer heen om vervolgens een tijd lang naar drie of vier nijlpaarden te kijken. Heel erg gaaf om ook deze beesten eens van zo dicht bij te zien! Weer op weg kwamen we twee park rangers tegen die de hele dag en nacht door het park patrouilleren en zij wezen ons in een bepaalde richting waar ze vier (!) witte neushoorns hadden gezien. Gauw naar die plek gereden (met de rangers) en na een stuk te hebben gewandeld, zagen we ze inderdaad op een grote open vlakte. Waarschijnlijk één mannetje met drie vrouwtjes. Nadat we behoorlijk dichtbij waren gekomen, iets van 15 meter, zei Andy dat we in het gras moesten gaan zitten. Vervolgens zei hij: ‘we gaan eens kijken of ze nu naar ons toe willen komen’… Mijn hart sloeg een slag over en een klein vlaagje paniek kroop door me heen. Maar hij bleef ons gerust stellen en zei dat we hem konden vertrouwen. Na de hele dag te kunnen zien hoeveel ervaring hij had en hoeveel hij wist van neushoorns, vertrouwden we hem wel degelijk dus bleven we rustig zitten en kwamen de neushoorns inderdaad nog iets dichterbij. Het was weer niet te beschrijven hoe ongelooflijk gaaf dit was! En dat was het derde en laatste moment van de dag dat Andy ervoor zorgde dat ik met vochtige ogen in de Afrikaanse bushbush zat.

Meer dan voldaan en met meer dan genoeg foto’s keerden we weer terug naar de auto en begonnen we aan onze terugweg richting Chipangali. Het was inmiddels rond 21.00 uur dat we daar aankwamen en na een vlotte avondmaaltijd ging ik gauw naar bed om verder te dromen over de prachtige ervaringen die ik Matopos heb opgedaan.

Wauw, nu heb ik al zoveel getypt over Matopos en ik moet nog vertellen over gisteren en vandaag… In de afgelopen drie dagen zijn er nog zes nieuwe vrijwilligers bijgekomen dus hebben we vanaf afgelopen dinsdag gewerkt in de groepen waar ik in een eerder blog over vertelde. Dus er zijn nu vier groepen (Rhino, Leopard, Eagle en Buffalo) die de rest van de week hetzelfde blijven. Elke dag is elke groep actief op een andere afdeling (Primates, Antelopes, Carnivores en Diana Centre). Tot slot zorgen twee van de vier groepen om de dag voor de baby’s: dinsdag Rhino en Buffalo, woensdag Leopard en Eagle. Het was dinsdag heel erg wennen aan deze indeling en daardoor verliep de dag behoorlijk chaotisch. Ook vanwege het feit dat alle ‘newbies’ hun uitgebreide tour door het park kregen. Maar in ieder geval heb ik dinsdag zoveel mogelijk geprobeerd te helpen bij de antilopes. Waterbakken schoonmaken en verversen, planten water geven, takken met verse bladeren aan de beesten geven en ’s middags de dieren verkoelen met water sproeien. Tussendoor de baby’s gedaan en ’s avonds aan een hele volle en gezellige tafel gedineerd. Ook heb ik met twee andere vrijwilligers een nieuw hok ingericht voor de baby uil omdat hij te groot werd voor zijn eerste kooi, het wordt al een echte uil!

Vandaag was moest mijn groep helpen bij de Carnivors en voor het eerst sinds de twee en een halve week dat ik hier nu ben hoefde ik vandaag geen baby’s te doen. Dat was een hele vreemde gewaarwording! Op elk tijdstip dat de baby’s gevoerd moeten worden dacht ik ‘oh shit, baby’s’! Maar dan realiseerde ik me dat ik ze niet hoef te doen vandaag… De indeling in groepen ging vandaag gelukkig wel beter. ’s Ochtends hebben we geholpen met water verversen en veren rapen in de kooien van de leeuwen en luipaarden. Rond het middaguur ben ik meegegaan met Nicky die boodschappen ging doen en in de stad. Ik moest namelijk geld opnemen om de busreis naar Victoria Falls te betalen die Talana één dezer dagen gaat boeken.

’s Middags weer verder gewerkt bij de Carnivors en geholpen met kippen voeren aan de jakhalzen, hyena’s, servals, luipaarden, leeuwen, de wilde kat en de mongoose. Helaas ben ik hierbij nog gewond geraakt in een gevoelig gebied… Ik duwde de kruiwagen met dode kippen en in een moeilijke bocht zat er een gat in de weg en kreeg ik één van de stalen handvaten van de kruiwagen in m’n kruis. Het zal vast niet zo gevoelig zijn als bij een jongen maar het deed (en doet nog steeds) toch verrekt goed zeer! Maar behalve dat was het een leuke en productieve dag vandaag.

Het is trouwens alleen nog maar warmer geworden hier… Nicky zegt dat de temperaturen die we nu hebben eigenlijk pas in oktober, als de zomer begint, horen te zijn. Het wordt overdag ongeveer 38°C en soms als er weinig tot geen wind is, is het gewoon te warm om iets te doen. Hopelijk wordt het binnenkort iets koeler! Nou, het is een lang blog geworden deze keer, maar er was dan ook een hoop om te vertellen. Tot het volgende blog!

xxx

Terry