Blog10 – 07-10-14

Lieve allemaal,

Een week geleden sinds ik voor het laatst heb geblogd. De reden hiervoor is dat ik geen zin had om te herleven wat er is gebeurd afgelopen vrijdag. Ik twijfel of ik het wel moet vertellen, omdat ik het liefst natuurlijk alleen de leuke dingen vertel die er hier gebeuren. Ik waarschuw jullie vast, dit wordt geen leuk verhaal…

Het begon vorige week donderdag. De luipaard Lundi moest verdoofd worden om naar de dierenarts te brengen. Een tijd geleden had hij namelijk een sprong gemaakt die verkeerd was afgelopen waarbij hij zijn poot had gebroken. Dat is toen geopereerd en er is een pin ingezet. Die pin moest er donderdag uitgehaald worden. Zo gezegd, zo gedaan! Een hele gebeurtenis om een luipaard te verdoven en te transporteren. Eenmaal bij de dierenarts werden er röntgenfoto’s gemaakt en binnen een mum van tijd was de pin uit Lundi en was hij gehecht. Hierna transporteerden we hem weer terug naar Chipangli. Daar droegen we de kooi waar hij in lag naar de nursery waar het stil genoeg was voor hem om te kunnen slapen tot de verdoving uitgewerkt was. De volgende ochtend, vrijdagmorgen, waren we allemaal aanwezig om Lundi in zijn eigen kooi te verhuizen. Hij was weer helemaal wakker, maar zag er wel behoorlijk gestrest uit. Het ging mis zodra de draagbare kooi voor de grote kooi stond. Lundi begon een soort epileptische aanvallen te krijgen… De één na de ander met kleine tussenpozen waarin hij iets rustiger was. Na een tijd lukte het hem om zijn nachtverblijf in te waggelen, maar daar kreeg hij nog meer aanvallen. Uiteindelijk leek hij rustiger te worden, dus ging iedereen aan het werk op zijn eigen afdeling. Eén van de vrijwilligsters, Simone, bleef bij hem om hem in de gaten te houden.

Ik was een tijdje later in onze kamer om wat spullen te halen toen Simone helemaal verslagen binnen kwam. Het bleek dat Lundi weer een enorme aanval had gekregen en na ongeveer een halfuur gestopt was met ademhalen! Nichole en Nicky werden erbij gehaald en ze probeerden nog hartmassage, maar het mocht niet meer baten. Lundi de luipaard was overleden… Toen het nieuws zich verspreidde was iedereen ongelooflijk verdrietig en ondersteboven en een hoop mensen huilden. Vooral voor Kevin, de eigenaar, was het ongelooflijk triest omdat zijn vader, de stichter van Chipangali, deze luipaard met de hand had grootgebracht. Kevin had een hele sterke band met Lundi, dus dit plotselinge verlies kwam keihard aan. Na de lunch probeerde iedereen om weer “gewoon” aan het werk te gaan, maar dat was uiteraard erg moeilijk. We moesten echter wel, want de volgende dag, zaterdag, zou er een fair zijn waar Chipangali ook een plek had en waar we wat dieren gingen tentoonstellen om Chipangali te promoten. Dus die middag gingen we daar vast heen met een hoop spullen om het één en ander op te zetten en voor te bereiden.

Dit was dus de reden waarom ik het lang heb uitgesteld om te bloggen. Het is erg lastig om dit allemaal weer te herleven door het op te schrijven, maar nu ik het geschreven heb kan ik het wel beter van me af zetten. Afgelopen zondag hebben we Lundi begraven, dus dat was ook al een stukje afsluiting voor iedereen. Hij is begraven waar een paar andere luipaarden begraven liggen en na een verhaaltje van Kevin over die plek en over Lundi, werd het gat dicht geschept en was het klaar.

Nu dit trieste nieuws verteld is, kan ik vertellen over de leuke dingen die zijn gebeurd! Onder andere de fair die we vrijdag hebben voorbereid. Zaterdag ben ik de hele dag aanwezig geweest om de dieren in de gaten te houden, mensen te vertellen over Chipangali en om het gewoon ontzettend naar mijn zin te hebben. Het was heel erg gezellig en druk en het was superleuk om met een python om mijn nek naar mensen toe te lopen en te vragen of ze hem wilden aaien. Omdat Chelsea de volgende dag zou vertrekken, wilden we net als bij Meagan een afscheidsfeestje geven. Dus toen we ’s avonds eenmaal weer op Chipangali waren, wat hadden gegeten en de beesten terug in hun hokken hadden gedaan, begon het feest. Eerst rond het kampvuur en later weer in “the party house”! Geweldige avond gehad en meermaals geproost op onze lieve Lundi, moge hij ruste in vrede.

De volgende ochtend moesten we een halve dag werken en dat viel bij alle feestgangers, inclusief mijzelf, redelijk zwaar. Maar gelukkig was het maar een halve dag en hoefde ik voornamelijk gedachteloos te vegen, dus na de lunch lekker rustig aan gedaan en zoals gezegd Lundi begraven.

Gisteren een heerlijke vrije dag gehad met wasje doen, de stad in gaan en zes (!) nieuwe vrijwilligers verwelkomen. Zondag was er ook al een nieuwe vrijwilligster aangekomen, dus we zijn nu met veertien vrijwilligers! Het werd nog een spannende avond gisteravond: ik liep onze kamer binnen, deed het licht aan terwijl het aanflikkerde liep ik vast naar binnen. Gracie, de nieuwe vrijwilligster van zondag, liep achter me en zei plotseling “oh my god, there’s a snake!” Ik bleek er gewoon vlak langsgelopen te zijn! Dus ik ben naar buiten gerend om Nichole met haar slangen gereedschap te halen terwijl Gracie de slang in de gaten hield. Toen we terugkwamen bleek bijna iedereen in de deuropening te staan om naar de slang te kijken. De slang bleek onder mijn bed gekropen te zijn, maar het lukte Nichole om hem te pakken te krijgen terwijl een paar anderen het bed optilden. Spannende avond, maar gelukkig goed afgelopen. Het was niet echt een gevaarlijke slang, je zou alleen hoofdpijn krijgen als je gebeten werd, maar toch maar liever niet, haha!

Vandaag was een hele gave dag. Het begon vrij normaal met werken bij de antilopen, maar net voor de lunch werden we verzocht om water, zonnebrand en een camera te gaan halen en snel wat te lunchen. Daarna gingen we namelijk naar Matopos om alle camera-traps op te halen. Dus met z’n allen in de Landrover. Gelukkig mocht ik voorin zitten, want ik wordt erg misselijk in die auto, haha! En met dat ik voorin zat, mocht ik een hoop werk doen wat erg leuk was. We hadden een zelf getekende kaart van het gebied waar op aangegeven stond waar de camera’s ongeveer moesten zijn. Dus goed kijken als we in de buurt waren en als we de camera vonden, moest die losgemaakt worden van de boom, moest genoteerd worden dat we hem hadden gevonden en moest er een positie gemarkeerd worden in het GPS systeem. Ze gebruiken de camera’s om bij te houden wat voor soort dieren er in het gebied voorkomen. De camera’s moesten nu teruggebracht worden naar Chipangali om nagekeken te worden, de foto’s te downloaden en de batterijen te vervangen. Was een erg leuke middag!

En met dat nieuws ga ik weer afsluiten, tot het volgende blog!

xxx

Terry

P.S.: Ik snap dat iedereen weer wil zeggen dat het trieste verhaal van Lundi er allemaal bij hoort, maar ik denk dat het leuker is als je een mooie boodschap achter kan laten of iets dergelijks. Vat het niet verkeerd op, ik vond de reacties op mijn eerdere trieste verhalen prachtig, maar een mooie spreuk of boodschap vind ik ook erg mooi!