Drama, geluk en Lantana

Lieve allemaal,

Sjongejonge, wat is het hier heet! Ik weet het, het is Afrika, maar sinds ik hier ben is het nog niet zo warm geweest. Twee keer per dag insmeren met zonnebrand en een hoop drinken. Helaas is het ’s nachts ook warmer dus ik slaap minder goed dan eerst. Waarschijnlijk een kwestie van wennen dus hopelijk gaat het binnenkort beter. Ik lig echter elke nacht ongeveer tien uur in bed, dus ik zal vast wel uitrusten, ook als ik niet slaap. Afgelopen nacht was er echter nog iets anders dat me wakker hield: het nieuwe baby uiltje! Hij of zij is door iemand binnengebracht en is pas iets van twee of drie weken oud. Daarom moet hij (ik noem hem voor het gemak maar even een hij) de hele dag en nacht door gevoerd worden. We doen dit omstebeurt en afgelopen nacht was ik aan de beurt. Dus wakker blijven tot 22.00 uur (is een hele opgave als je inmiddels gewend bent uiterlijk om 21.00 uur in bed te liggen), wekker op 02.00 uur en dan om 07.00 uur er weer uit… Maar één blik van dat schattige baby uilen koppie en dat maakt het allemaal weer goed!

Dinsdagochtend kregen de nieuwe vrijwilligers hun uitgebreide tour door Chipangali en waren de “oude” vrijwilligers bezig met inpakken: Lauren omdat ze op woensdag weg zou gaan en Meagan omdat ze die middag naar de Victoria Falls zou gaan. Daarom was ik de enige werkende vrijwilliger die ochtend en werd ik aan het werk gezet bij de antilopen. Hier heb ik geholpen met alle waterbakken schoonmaken en vullen, de planten water geven en wortels en spruiten klein snijden. Na de lunchpauze gingen we met z’n allen weer sprinkhanen vangen en één van de nieuwe vrijwilligers (Chelsea) en ik bleken een goed team te zijn: twintig sprinkhanen gevangen in een half uur tijd! Was dus een groter succes dan de vorige keer. Die middag kwam ook het nieuwe baby uiltje binnen en hebben we voor grotere baby uil Max een mooie buitenkooi ingericht waar hij overdag in kan. Sinds hij daar ’s ochtends en ‘s middags naartoe verhuisd wordt, hebben we hem opgepakt. Maar dat vindt hij helemaal niet leuk! Daarom vroeg ik gisteravond aan Nichole of ik mocht proberen om hem op mijn arm te laten stappen en hem zo naar buiten te brengen en dat vond ze een goed idee. Dus vanochtend gaf ze me een dikke (valkeniers) handschoen en ging ik het proberen. Max deed het fantastisch! Ik voelde me zo cool met zo’n toch al best wel grote uil op mijn arm, haha!

Woensdag begon goed met nog aan het begin van de ochtend weer bij Nkulu naar binnen gaan. Het was al iets minder eng dan de vorige keer en ook leek Nkulu al wat meer aan me gewend. Gelijk daarna gingen we met Nichole mee naar een basisschool in de buurt om gebruikte kartonnen dozen, blikken, flessen en ander bruikbaar knutselmateriaal langs te brengen. Hele aparte gewaarwording om eens te zien hoe het er hier op een gemiddelde basisschool aan toe gaat. Na de basisschool zijn we weer naar de buffels gegaan. Onderweg moesten we voer voor de buffels kopen, boodschappen voor de verzorgers daar doen en tanken. Klinkt allemaal als niet zoveel tijd kostend, ware het niet dat we bij één van de vele politiecontroles een bon kregen voor het missen van een derde kentekenplaat. Het is verplicht in Zimbabwe om een sticker van je kentekenplaat op je voorruit geplakt te hebben. De voorruit van de auto was echter een tijdje geleden kapot gegaan en is vervangen. Het stuk glas waar de oude sticker op zit ligt op het dashboard, maar dat vond de politie agent niet genoeg en hij begon een boete uit te schrijven op z’n dooie gemak. Halverwege ging hij nog even naar een andere auto toe, dus al met al hebben we ongeveer een halfuur stil gestaan om een boete te ontvangen! Belachelijk! Maar goed, uiteindelijk toch bij de buffels aangekomen en onderweg weer zebra’s, apen en wildebeesten gezien, dus dat was erg gaaf!

Woensdagmiddag is Lauren zoals gezegd vertrokken naar huis dus, met Meagan nog tot vrijdag bij de Victoria Falls, ben ik de oudste vrijwilliger hier en heb ik een vierpersoonshuisje voor mij alleen, moehahaha!! Helaas was er die middag ook iets minder leuks geconstateerd: een hele besmettelijke konijnziekte. Dus werden alle konijnen nagekeken op tekenen van deze ziekte waarvan ik de naam niet weet. Twee konijnen bleken de ziekte te hebben, van één ervan hebben we het oog schoongemaakt en die zit nu in quarantaine. De ander was zielig genoeg al blind aan beide ogen en ook zijn neus begon al geïnfecteerd te raken. Helaas werd besloten om dit konijntje af te maken nadat we toch onze uiterste best hadden gedaan om het te helpen. Hier had ik het erg moeilijk mee, omdat ik hem tijdens het schoonmaken van zijn ogen de hele tijd heb vastgehouden en probeerde te kalmeren… Toen het klaar was moest ik heel goed douchen met desinfecterende zeep en mijn kleren wassen om niet het risico te lopen dat ik andere konijnen besmette en om de andere baby’s niet ziek te maken.

’s Avonds tijdens het eten hebben we besproken dat ik aanstaande maandag naar Matopos ga met de drie andere vrijwilligers en rond de 26^ste van september naar de Victoria Falls. Vanmorgen hebben we de zwaarste klus tot nu toe moeten doen: Lantana opruimen. Lantana is een onkruid dat allemaal doornen en stekende haartjes heeft. Dit willen ze dus het liefst allemaal weghebben, dus is een tijdje geleden een groot deel uit de grond getrokken. Dat was nu zo droog geworden dat het allemaal verbrand moest worden om een barrière te maken tussen het gamepark (grote lap grond van CHipangali waar wilde dieren loslopen) en de orphanage. Toen het vuur eenmaal brandde, begonnen we met het verslepen van de stapels Lantana die er lagen. Ik heb zoveel krassen en wondjes opgelopen door dit spul, dat is ongelooflijk! Daarnaast is het vandaag al de warmste dag tot nu toe (het kan makkelijk in de zon en uit de wind oplopen tot 40°C), maar in combinatie met het enorme vuur was het bijna ondraaglijk. Dus we moesten veel pauzes en nemen en veel water drinken en tot de lunch hebben we dit gedaan. Na goed te hebben gedoucht en alle irriterende Lantana stekeltjes eraf te hebben gewassen, heb ik weer bij Myrra gezeten en dit blog afgetypt.

Vanaf nu zou ik graag wat minder vaak een blog willen posten, omdat het best wel wat tijd kost en ik begin er soms een beetje tegenop te zien. Dat wil ik natuurlijk voorkomen! Dus er zal wat meer tijd tussen de blogs gaan zitten, maar ik schrijf alles wat ik doe puntsgewijs op in een boekje zodat ik niks vergeet om aan jullie te schrijven. Tot het volgende blog!

xxx

Terry

P.S.: Sommige mensen hadden nog gevraagd om het adres van Chipangali:

Chipangali Wildlife Orphanage
P.O. Box 1057
Bulawayo, Zimbabwe

Dagje vrij

Lieve allemaal,

Vandaag lekker een vrije dag om even Bulawayo in te gaan en lekker te genieten van het weer. Vandaag is tot nu toe de warmste dag, dus in de volle zon kan het behoorlijk heet worden. Weer prachtige reacties gehad op het vorige blog, dank jullie wel! Een vraag die een paar keer voorbij kwam is of ik nog uitstapjes ga maken. Ben ik zeker van plan! Victoria Falls en Matopos staan op het programma. Wanneer weet ik nog niet, maakt me niet zo heel veel uit, ik heb de tijd, haha!

Het eerste wat ik te horen kreeg over de routine hier was: er is geen routine… Ze proberen het elke dag weer, maar elke dag verloopt anders dan gepland en daar moet je gewoon lekker in meegaan. Die routine die ze PROBEREN aan te houden is gebaseerd op een grote groep vrijwilligers. Die zijn dan weer ingedeeld in kleinere groepjes die elke dag een andere taak hebben waar ze moeten helpen: carnivors, antelopes, primates en baby’s. De dag is dan als volgt ingedeeld:

07.30 – ontbijt
08.15 – starten met werken
09.40 – teatime (kleine pauze)
10.10 – verder met werken
12.00 – lunch
13.00 – verder met werken
17.00 – einde van de werkdag

Sinds ik hier ben is het echter zo dat er zo weinig vrijwilligers waren, dat we niet hoefden te helpen met de carnivoren, antilopen of primaten. We hoeven alleen baby’s te doen (8.15, 11.00, 13.00, 16.00 en 18.00) en tussendoor is er gewoon elke dag een ander klusje waar we bij moeten helpen, zoals het aanvegen van de nursery, harken van de aviary, meegaan naar de buffels enzovoorts. Het is dus niet zo dat we allemaal een bepaald dier krijgen toegewezen, iedereen heeft natuurlijk wel voorkeuren voor het één of het andere beest. Ook was ik dan bijvoorbeeld het meest betrokken bij het kuikentje waar ik in het vorige blog over vertelde die we apart hadden gezet. Echter had Nichole besloten om hem ’s nachts weer bij de andere kuikens terug in het hok te zetten en de volgende dag bleek die geplet te zijn door de grote eenden daar… Dit heeft me best wel geraakt omdat ik toch een soort besloten had om hem apart te zetten en iemand anders een besluit maakt waardoor het verkeerd afloopt, dat is best wel jammer…

Maar goed, er is ook nieuw leven op Chipangali gekomen, want gisteren (zondag) zijn er drie nieuwe vrijwilligers gearriveerd, waarvan er twee uit Nederland komen. Was heel gek om gisteren opeens weer zoveel Nederlands te praten! Mijn tong wilde bepaalde woorden niet goed uitspreken en aan het eind van de dag had ik een schorre keel van het vele praten, haha! Morgen (dinsdag) verlaat één van de “oude” vrijwilligsters ons en woensdag de andere “oude”. De nieuwe vrijwilligers blijven twee weken, drie weken en vier weken, dus ik ga nog een hoop nieuwe vrijwilligers ontmoeten in de tijd dat ik hier zit.

Gisteren hadden we vanaf de lunch vrij, dus ’s morgens hebben we geholpen met het schoonmaken van één van de leeuwenverblijven en moesten we krekels vangen in het veld net buiten Chipangali. Het eerste klusje was warm en zwaar, maar de tweede klus was gewoon afschuwelijk! Ik was zo slecht in die krekels vangen: was ik met mijn enorme vangnet dat veld over aan het rennen achter een krekel aan om er uiteindelijk achter te komen dat ik een wegwaaiend blaadje aan het achtervolgen was…! Uiteindelijk maar één kunnen vangen terwijl we er vijftien tot twintig nodig hebben, gelukkig waren de andere meiden er beter in dan ik.

Zoals gezegd hadden we na de lunch dus vrij en heb ik lekker door het park gedwaald, wasje gedaan, kamer opgeruimd, zonsondergang gekeken en lekker met een biertje aan het zwembad(je) gezeten. Vandaag zelfde soort klusjes gedaan en in Bulawayo wat boodschappen gedaan zoals bier, chips, koekjes en een spulletje voor in mijn haar om het wat minder droog te maken. Het is net stro, zo droog is mijn haar! Mijn huid is trouwens ook heel droog door de hitte en de wind, dus veel smeren met zonnebrand en nu dus het nieuwe haarspulletje.

Dat gezegd hebbende, vind ik het wel weer tijd om de routine van gisteren te herhalen en met een biertje in m’n hand en met de voeten in het zwembadje te gaan relaxen! Tot het volgende blog!

xxx

Terry

Myrra en Nkulu

Lieve allemaal,

Al bijna een week voorbij sinds ik in Zimbabwe ben aangekomen. Aan de ene kant lijkt het alsof ik hier al maanden ben omdat ik al zoveel nieuwe ervaringen op heb gedaan, maar aan de andere kant voelt het pas als een paar dagen en kan ik moeilijk geloven dat het al bijna een week is. Elke keer als ik een blog heb geplaatst, kijk ik uit naar jullie reacties! Er zijn een paar vragen gesteld, die zal ik zo proberen te beantwoorden. Als je nog meer vragen hebt, stel ze gerust, vind ik leuk!

Er was een vraag over de mensen hier. Iedereen is super aardig! We zijn nu met vier vrijwilligers, maar één is op een uitstapje naar de Victoria Watervallen, dus met z’n drieën. Morgen komen er echter drie nieuwe vrijwilligers. De leiding bestaat uit vijf witte Zimbabwanen om het maar even makkelijk te zeggen. Zij zijn ook heel vriendelijk en behulpzaam. Maar het allervriendelijkst zijn de lokale (zwarte) Zimbabwanen! Ongelooflijk aardig en altijd behulpzaam. Als ik door het park loop groet iedereen me en sommigen knopen een praatje met me aan. Dus iedereen helpt me enorm om me hier welkom en thuis te voelen.

Dan was er een vraag over de Wi-Fi. Het kostte mij ook wat tijd om uit te vogelen hoe het nou precies werkt, haha! Maar de eerste keer kreeg ik 100 MB gratis, maar dit bleek maar drie dagen geldig te zijn (dat had ik even niet begrepen). Daarna is het twintig Dollar voor 500 MB. Je koopt eigenlijk een papiertje waar een username en password op staan die je kan gebruiken om in te loggen zodra je verbinding maakt met het netwerk. Internet bestaat al een tijdje hier en het is gewoon met een Wi-Fi zender dus zo ouderwets is het allemaal niet, haha!

Vervolgens over de uiltjes. Eeeeeehm… Daar moet ik denk ik een andere keer op terug komen omdat ik zal moeten vragen wat voor uilen het ook alweer zijn… Nee, ik weet het wel, alleen even door de vertaalmachine gooien: volgens mij is Oliver een kerkuiltje (barn owl) en Max is een gevlekte oehoe (spotted eagle owl) denk ik. Laatst was ik Max aan het voeren en toen zat hij me weer eens ontzettend geïnteresseerd aan te kijken met die grote ogen. Opeens fladderde hij op (hij kan nog niet vliegen) en probeerde zich aan me vast te houden! Ik heb het idee dat het gewoon een soort knuffelen was, dus niet gemeen bedoeld. Maar die scherpe nagels hebben wel een paar mooie krassen op mijn buikje achtergelaten!

Over de hyperinflatie vind ik het lastig om te typen… Ik snap niet alles wat de mensen hier erover vertellen, maar vannacht komt Kevin Wilson thuis (de eigenaar) en het blijkt dat hij graag praat over economie en dat soort dingen (tot vervelens toe), dus ik denk dat ik hier de komende dagen meer over te horen krijg. De prijzen verschillen niet heel erg met die in Nederland heb ik het idee. Het is meer dat de bevolking veel minder loon krijgt waardoor het voor hun erg moeilijk wordt gemaakt. Ik merk hier dus niet zo veel van.

Terwijl ik dit zit te typen, zit ik naast Myrra, de vrouwelijke bruine hyena. Ze is nog veel mooier dan de meer bekende gevlekte hyena’s en zij is misschien wel één van mijn favoriete dieren hier. Ze hebben haar een paar maanden geleden gevangen in de buurt van een boerderij. Als ze haar niet hadden gevangen, zou ze zijn afgemaakt door de boer omdat Myrra al zijn vee aan het opeten was. Omdat deze hyena’s bedreigd worden, wil Chipangali ze proberen te fokken. Daarom hebben ze iets van twee maanden geleden een mannelijke hyena gevangen, genaamd Mishka. Hij zit nu nog in een soort isolatiehok, omdat hij nog heel wild en gestrest is. Myrra heeft hier ook een flinke tijd in gezeten, maar zij is nu zodanig gewend aan mensen dat ze in een buitenhok kan. Wij als vrijwilligers is gevraagd om elke dag even bij de hyena’s te gaan zitten om ze nog meer aan mensen te laten wennen. Dus nu lees ik haar voor wat ik type en af en toe zing ik een liedje voor haar.

Gisteren (vrijdag 5 september) ben ik met één van de andere vrijwilligsters, Zohar, en één van de staff leden weer groentes en fruit op gaan halen. Ik had me daar weer voor opgegeven omdat ik nog contant geld wilde opnemen. Toen we klaar waren bij de supermarkt en ik ging pinnen, bleek echter dat mijn pas het niet wilde doen. Dus toen we eenmaal weer op Chipangali waren, kwam ik erachter dat ik vergeten was mijn pas op wereldprofiel te zetten zodat ik ook hier geld op kan nemen. Dat veranderd, dus hopelijk kan ik de volgende keer wel geld opnemen. De rest van de middag zijn we weer verder gegaan met het aanharken van de aviary. Er zitten nu volgens mij drie moeder eenden in de aviary met in totaal ongeveer 20 kuikens. Zooooooo schattig! Er was echter één kuiken, kleiner dan de rest, dat de hele tijd alleen zat en soms zelfs aangevallen werd door de andere volwassen eenden. Dus die heb ik opgepakt en naar het huis gebracht waar hij in een warm hokje is gezet. Nu brengen we hem twee keer per dag naar de andere eendjes toe, zodat hij kan leren hoe die eend moet zijn.

Het hoogtepunt van vrijdag was echter de ontmoeting met Nkulu de jonge leeuw! De andere twee vrijwilligers en ik mochten samen met Nichole (Nkulu’s verzorger) zijn hok in om hem te aaien en te knuffelen. Dit was zo ongelooflijk gaaf!!! Nkulu is nu tien maanden oud en als zo groot als een pony, maar hij denkt dat hij nog maar een welpje is dus hij ploft regelmatig naast je neer en tackelt je gemakkelijk met zijn gewicht. Hij is heel speels, maar dat is best gevaarlijk met zijn kracht, nagels en tanden. Na hem een tijdje te hebben geaaid, lieten we hem weer achter en was ik enorm onder de indruk.

Vandaag hebben we het grootste deel van de dag buiten Chipangali doorgebracht. Er was namelijk een fair net buiten Bulawayo. Was niet heel druk en er waren niet heel veel kraampjes, maar toch leuk om even geweest te zijn. Daarna gingen we lunchen in de buurt en hebben we nog iets van twaalf zakken dode kippen opgehaald bij een kippenboerderij in de buurt. Zoals gezegd komen er morgen nieuwe vrijwilligers, waarvan één uit de Verenigde Staten komt, dus ik ben benieuwd!

Dan ga ik nu maar afsluiten en weer lekker met smart op jullie reacties en vragen wachten.

xxx

Terry

Het begint te wennen

Lieve allemaal,

Wat ontzettend leuk om al jullie reacties te lezen, dank jullie wel! Overdag is er zoveel te doen en te beleven dat ik geen tijd heb om aan thuis te denken. En als ik al aan thuis denk, herinnert de brul van één van de leeuwen me er wel aan hoe onwijs gaaf het hier is! Maar ’s avonds als ik in bed lig kan het wel behoorlijk eenzaam voelen, dus dan is het erg fijn om te weten dat een hoop mensen met me ‘mee reizen’.

Ik begin al aardig te wennen hier op Chipangali. Een aantal leden van de staff ken ik bij naam, ik begin behoorlijk de weg te kennen en ik ken een hoop dierennamen. Om in te gaan op de suggestie van Jan, zal ik iets meer vertellen over de visie van Chipangali. Chipangali is geen dierentuin of kinderboerderij, het is een tehuis waar gewonde of verweesde dieren worden binnengebracht en verzorgd. Het doel is om zoveel mogelijk van deze dieren weer uit te zetten in de natuur, maar soms kan dat niet door verwondingen of omdat ze door mensen moesten worden grootgebracht. In dat geval wordt er een zo goed mogelijk verblijf voor de dieren gebouwd en kunnen mensen ze bekijken met als doel om er iets van te leren. Soms gaan mensen van Chipangali ook met bepaalde dieren naar scholen en dergelijke toe om er voorlichting over te geven. Het grootste probleem waar we mee te maken hebben is geld, geld en nog eens geld… Door de hyper inflatie die tot een paar jaar geleden een aantal jaar heeft geduurd, is alles veel duurder geworden. Dat zorgt ervoor dat het lastig is om aan bepaalde spullen te komen om bijvoorbeeld hokken van te bouwen of te onderhouden. Ook is een ontzettende droogte geweest in de afgelopen winter, waardoor het land er behoorlijk verdord uitziet en groentes moeilijk groeien. Maar qua geld gaat het steeds beter op Chipangali en het is nu lente geworden, dus hopelijk kunnen alle plannen uitgevoerd worden die nu nog op tafel liggen en zal er binnenkort eens een keer een regenbui vallen (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen).

Dinsdag hebben Meagan en ik gelijk na het ontbijt onze uitgebreide tour door Chipangali gehad. Talana begon de tour. Zij is degene die gaat over het welzijn van de vrijwilligers, van haar heb ik ook allerlei kleding en toiletspullen geleend. Ze vertelde over het ontstaan van Chipangali en over de betrokkenheid van Lady Diana. In haar naam (en geld) hebben ze het Diana Centre opgericht. Hier kan iedereen gratis naar binnen en daar zitten wat dieren die je in de kinderboerderij zou vinden: schapen, geiten, varkens, ezels, konijnen enzovoorts. Ook is er een picknick plaats en de ‘touch and smell garden’. Hier kunnen blinden hun zintuigen prikkelen door allerlei lekker geurende en harige planten te ruiken en aan te raken. Halverwege nam Nicky (de eigenaresse) het over en ze vertelde over de hele soapserie die zich afspeelt tussen de leeuwen. Die is de zoon van die en ze proberen hem te koppelen aan haar, maar zij is veel liever bij hem, zij is de dochter van die, die had weer andere dochters maar die gingen ergens anders heen en zo ging het nog een tijdje door. En hetzelfde verhaal speelde zich af bij de luipaarden. Hierna nam Nichole het over, zij gaat voornamelijk over het coördineren van de vrijwilligers bij het verzorgen van de beesten. Nichole vertelde over de primaten en de roofvogels, want dat zijn allemaal stuk voor stuk haar kindjes. Aan het eind van de tour, konden Meagan en ik op onszelf nog een paar rondjes lopen, maar helaas was ik de helft van de namen alweer vergeten.

Na de lunch ging ik met een andere vrijwilligster, Lauren, mee met één van de staff leden om oude groentes en fruit op te halen van de supermarkt in Bulawayo. Die krijgt Chipangali gratis, maar dan moeten we het wel zelf op komen halen en in een klein pickup truckje doen. Dit was best wel goor want het moest allemaal uit een heel groot krat gehaald worden en de groentes en fruit waren al vrij oud, dus je kan je iets voorstellen bij de geur die er vanaf kwam. Maar goed, het is nog altijd beter dan half rottend vlees, dus we werkten hard door. In het truckje waren eigenlijk maar twee voorstoelen, maar we zaten er gezellig met ons drieën in. Het kan allemaal in Zimbabwe!

Ik wilde deze blog eigenlijk op woensdag posten, maar helaas bleek de gratis wifi maar voor de eerste drie dagen te gelden, dus ik kon mijn blog niet meer uploaden. In ieder geval ben ik woensdag voornamelijk bezig geweest met het schoonmaken en aanvegen van de eerder genoemde nursery. Een aantal keer per dag moeten de ‘baby’s’ gevoerd worden, dus daar kon ik nu ook zelfstandig bij helpen. Helaas is één van deze baby’s, namelijk het lammetje Miley, in de nacht van dinsdag op woensdag overleden… Ze hebben autopsie verricht op het lammetje en het bleek (als ik het goed begreep) dat ze een groot gezwel in haar ingewanden had. Hier hebben we dus helaas niets aan kunnen doen, dus dat was wel even slikken. Maar met de rest van de baby’s gaat het gelukkig heel goed, ik voel me steeds meer op mijn gemak bij de uiltjes Oliver (met het misvormde pootje) en Max (een echt babytje), waar ik in het begin een beetje huiverig voor was door hun grote snavel. Maar ze doen echt helemaal niks, ze voelen alleen aan je hand als je ze aait of voert.

Ook heb ik ’s middags geholpen met een paar nieuwe verblijven schilderen. Dit was al een keer gedaan, maar een hoop randen waren overgeslagen dus dat heb ik afgemaakt. Hierna ben ik gaan helpen in de aviary met hokken uitmesten en de grond aanharken. In de aviary zitten een heleboel eenden (van die grote zwart-witte met rood op hun snavel die we in Nederland ook af en toe zien), een heleboel cavia’s, een paar guinea fowels (geen idee hoe je dit spelt) en een roze flamingo. En nog goed nieuws: mijn koffer was woensdag aangekomen in Bulawayo! Het plan was om ze vanochtend op te gaan halen, maar dat is iets anders gelopen dan verwacht.

Vanochtend begonnen we na het ontbijt weer met de baby’s voeren, maar we kwamen alle leiding tegen en toen kregen we te horen dat het niet goed gaat met één van de buffelo jongen. Zij zitten op een groot stuk land aan de andere kant buiten Bulawayo, omdat het stuk land hier in Chipangali nog opgeknapt moet worden voor ze. Maar in ieder geval moesten we dus zo snel mogelijk de baby’s voeren en meegaan met Nichole om te kijken wat er aan de hand was. Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal daar aangekomen is de jonge buffelo geïnjecteerd met antibiotica en pijnstillers. Ze was waarschijnlijk gepest door de andere buffelo’s. Hopen dat het nu beter gaat.

Toen we klaar waren bij de buffelo, zijn we dan toch nog naar het vliegveld gegaan en hebben we mijn koffer opgehaald! Eindelijk weer mijn eigen kleren, toiletspullen, schoenen en allerlei andere dingen. Eenmaal weer op Chipangali zijn we verder gegaan met het schoonmaken van de aviary, heb ik nieuwe wifi gekocht en mijn spullen uitgepakt. Nu is het avond hebben we net weer heerlijk gegeten. Dat doen we nu in de huiskamer van het huis van Kevin en Nicky in plaats van buiten omdat het zo koud is ’s avonds. En rond 21.00 uur gaat iedereen meestal alweer naar bed, omdat het overdag heel erg uitputtend is. Ik merk ook echt dat we vele malen hoger zitten dan in Nederland, want ik ben ontzettend snel buiten adem. Nou heb ik niet de beste conditie, maar ik zou minder snel buiten adem moeten zijn dan ik nu ben. Dus als ik over twee maanden terug ben in Nederland heb ik een super conditie, haha!

Nou, dit was het denk ik wel weer voor deze keer. Ik zie jullie reacties weer graag tegemoet!

xxx

Terry

Aangekomen in een droom

Lieve allemaal,

Daar zit ik dan, in het prachtige park Chipangali in Zimbabwe! Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met schrijven over wat er allemaal gebeurd is... Alles in chronologische volgorde vertellen is ook weer zo saai, maar het is wel handig als het een beetje te begrijpen is.

Terwijl ik dit schrijf zit ik met 4 anderen om het kleine (en best wel gore) zwembadje in het vrijwilligerskamp. Af en toe gniffelen we om de ‘Go-away-bird’. Hij heet zo omdat het geluidje dat hij maakt lijkt op go away, maar dan zoals een kleine, oude heks of kabouter het zou zeggen. Sorry, is lastig om typend uit te leggen, haha! Eén van de meiden hier, Meagan, heb ik in het vliegtuig van Londen naar Johannesburg ontmoet. Dat was zo toevallig: we zaten naast elkaar en ik zei tegen iemand anders dat ik naar ZImbabwe ga en toen zei zij dat ze daar ook heen ging. En toen we doorvroegen bleek dat we allebei naar Chipangali gingen! De volgende vlucht van Johannesburg naar Bulawayo in Zimbabwe bleken we weer in dezelfde rij te zitten. Dus daar heb ik het grootste deel van de reis mee opgetrokken en uiteindelijk gistermiddag rond 12.30 uur in Bulawayo aangekomen. Daar bleek dat mijn koffer helaas niet met mij mee was gekomen, dus na meerdere formulieren te hebben ingevuld en verklaringen te hebben afgelegd, werden we naar het park Chipangali gebracht.

Chipangali bestaat uit verschillende gedeeltes. In het vrijwilligerskamp staan zeven huisjes waarvan er een paar een eigen douche en toilet hebben. Verder is er een keuken waar we sommige maaltijden hebben, toiletten, douches en een soort clubhuisje of huiskamer.
Dan is er het huis gedeelte waar de eigenaren van het park, Kevin en Nicky Wilson, met hun kinderen wonen. De zoon is nu thuis, maar de dochter heb ik nog niet ontmoet, ik weet niet precies waar zij is. In het huis is ook de ‘baby-kamer’ waar een uiltje met een misvormd pootje (Oliver), een eekhoorntje (Alvin) en een nachtaap (Pooky) zitten. Verder lopen er in en om het huis vier honden.
Wat ook min of meer bij het huis hoort zijn het kantoor en de nursery. In de nursery worden de maaltijden voor de dieren gemaakt. Daar zitten ook weer een hoop kleine dieren die allemaal om een andere reden speciale aandacht nodig hebben, onder andere Dina de kleine Duiker en de baby uil Max.
En dan is er natuurlijk het hele park gebied. Er zijn verschillende afdelingen: carnivoren, primaten, vogels, ‘antilope alley’ en nog wat andere gedeeltes waar ik nog niet ben geweest. Gister bij aankomst werden we eerst in ons huisje gelaten om de spullen vast een beetje uit te pakken. Daarna kregen we een kleine rondleiding zodat we ongeveer wisten waar alles was, maar ik verdwaal geheid als ik nu zou gaan rondlopen. Maar toen heb ik dus nog niet alle gedeeltes van het park gezien, dat gebeurt morgen.

Omdat ik gister bij de landing in Johannesburg best wel luchtziek was geworden, was gister nog niet echt een goede dag voor mij. Ik heb lekker rustig aan gedaan en na het avondeten (wat ook nog in een apart gebouw is), kijken bij de laatste voedingsronde en even bij het kampvuur te hebben gezeten, ben ik lekker naar bed gegaan. Paar keer wakker geworden ’s nachts, maar eigenlijk slaapt het bed best goed.

Behalve de go-away-bird hoor ik allerlei vogelgeluiden die ik nog nooit eerder heb gehoord. Ook is zo af en toe in de verte heb gebrul of eigenlijk meer heel zwaar gehijg van de leeuwen te horen. De pauwen die her en der in het park zitten laten ook zo nu en dan hun schreeuw horen. Het verbaasde me wel hoe vroeg het hier donker is: rond 19.00 uur is het stikdonker! Maar ja, het is toch nog winter. Of eigenlijk is het vandaag de eerste dag van de lente, maar daar merk je nog niks van. In de schaduw of in de wind kan het behoorlijk fris zijn, terwijl je in de zon snel wegbrandt. Door de hitte en de wind zijn er helaas veel bosbranden in het gebied en daar zie je de gevolgen van als we in de auto rijden: zo nu en dan opeens een zwart geblakerd stuk land. Wat me gisteravond ook opviel was dat de maan ‘verkeerd om’ staat! Alleen de onderste helft is te zien en als ik nu naar boven kijk zie ik alleen de bovenste helft. Ik zit dus echt aan de andere kant van de wereld, haha!

Wat kan ik nog meer vertellen… Ik heb nu geleende kleding aan totdat mijn koffer terecht is, dus daar is een goede oplossing voor gelukkig. Ook kon ik wat toiletspullen lenen. Vandaag zijn twee vrijwilligers vertrokken en ik ben meegegaan naar het vliegveld om te kijken of mijn koffer er al was, maar dat was helaas niet zo. Dus nog een dagje in geleende kleding en morgen (als er nog een persoon weggaat) nog een keer vragen. Zoals gezegd zitten hier dus nog vier andere vrijwilligers waarvan er dus één morgen weggaat. Dat is iets minder dan gemiddeld, maar wel erg leuk, want dan heb ik (na mijn rondleiding en uitgebreide uitleg morgen) meer te doen.

Ik weet niet zo goed wat ik nog meer kan vertellen. Het is gewoon zo ontzettend gaaf om hier te zijn! Vanmorgen toen ik het huisje uitkwam en alle beesten in de verte hoorde, leek het gewoon alsof ik nog droomde… Ik ging na het ontbijt een rondje lopen en toen heb ik al verschillende luipaarden en een jakhals geaaid, laat staan welke beesten ik allemaal van dichtbij heb gezien: leeuwen, servals, allerlei vogels die ik nog nooit heb gezien, bavianen, andere apen, hyena’s, schildpadden, slangen, egels, een wild zwijn, verschillende gehoefde dieren waarvan ik de naam (nog) niet weet enzovoorts enzovoorts enzovoorts! Het zijn er echt teveel om op te noemen en van een hoop weet ik de naam ook niet. Maar ik ga overal foto’s van maken en proberen hun namen te leren!

Ik denk dat dit wel genoeg is voor mijn eerste blog en ik krijg ook weer heel veel zin om even bij de carnivoren te gaan kijken. Dus jullie horen van me bij mijn volgende blog!

xxx

Terry

Voorbereiding in volle gang

Lieve allemaal,

DIt is het eerste blog dat ik schrijf over mijn avontuur in Zimbabwe. Ik ben nu nog in Nederland en ben druk bezig met de laatste dingen voorbereiden. Er moeten nog een aantal documenten gekopieerd of uitgeprint worden, een paar spullen moeten nog aangeschaft worden en ik moet mijn koffer gaan inpakken. Het begint langzaam steeds spannender te worden, zelfs een klein beetje eng, maar ik krijg ook steeds meer zin in de komende periode!

Ik ga snel verder met de voorbereidingen en over drie nachtjes slapen vlieg ik naar Zimbabwe!

xxx

Terry